در" فرهنگ دهخدا" پس از تاييد اينكه اين كلمه عبرى است مى‌گويد:

" صابئين" جمع" صابى" و مشتق از ريشه عبرى (ص- ب- ع) به معنى فرو رفتن در آب (يعنى تعميد كنندگان) مى‌باشد. كه به هنگام تعريب" ع" آن ساقط شده و" مغتسله" كه از دير زمانى نام محل پيروان اين آئين در خوزستان بوده و هست ترجمه جامع و صحيح كلمه" صابى" است.

محققان معاصر و جديد نيز اين كلمه را عبرى مى‌دانند.

" دائرة المعارف" فرانسه جلد چهارم صفحه 22 اين واژه را عبرى دانسته و آن را به معنى فرو بردن در آب يا تعميد مى‌داند.

" ژسينوس" آلمانى مى‌گويد: اين كلمه هر چند عبرى است ولى محتمل است از ريشه‌اى كه به معنى ستاره است مشتق باشد.

نويسنده" كشاف اصطلاح الفنون" مى‌گويد:" صابئين فرقه‌اى هستند كه ملائكه را مى‌پرستند، و" زبور" مى‌خوانند، و به قبله توجه مى‌كنند.

در كتاب" التنبيه و الاشراف" به نقل" امثال و حكم" صفحه 1666 آمده:

" پيش از آنكه زرتشت آئين مجوس را به" گشتاسب" عرضه كند و او آن را بپذيرد مردم اين ملك بر مذهب" حنفاء" بودند و ايشان صابئانند، و آن آئينى هست كه" بوذاسب" آن را به زمان" طهمورس" آورده است.

و اما علت اختلافات و گفتگو در باره اين طائفه اين است كه: در اثر كمى جمعيت آنها و اصرار به نهان داشتن آئين خود، و منع از دعوت و تبليغ و اعتقاد بر اينكه: آئين آنها، آئين اختصاصى است، نه عمومى، و پيغمبرشان فقط براى نجات آنها مبعوث شده است و بس، وضع آنها به صورت اسرارآميزى در آمده، و جمعيت آنها به سوى انقراض مى‌رود. اين به خاطر همان احكام خاص و اغسال مفصل و تعميدهاى طولانى است كه بايد در زمستان و تابستان انجام دهند، ازدواج با غير همكيش خود را حرام مى‌دانند و حتى الامكان به رهبانيت و ترك معاشرت‌