به هر حال، خداوند به آنها دستور داد كه براى توبه از گناهانشان ضمن خضوع در پيشگاه خداوند، اين جمله را كه دليل بر توبه و تقاضاى عفو بود از صميم دل بر زبان جارى سازند و به آنها وعده داد كه در صورت عمل به اين دستور گناهانشان را خواهد بخشيد، و حتى به افراد پاك و نيكوكارشان علاوه بر بخشش گناهان اجر ديگرى خواهد داد.

ولى چنان كه مى‌دانيم، و از لجاجت و سرسختى بنى اسرائيل اطلاع داريم، عده‌اى از آنها حتى از گفتن اين جمله نيز امتناع كردند و به جاى آن كلمه نامناسبى بطور استهزاء گفتند لذا قرآن مى‌گويد:

" اما آنها كه ستم كرده بودند اين سخن را به غير آنچه به آنها گفته شده بود تغيير دادند" (فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ‌).

" ما نيز بر اين ستمگران به خاطر فسق و گناهشان، عذابى از آسمان فرو فرستاديم" (فَأَنْزَلْنا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا رِجْزاً مِنَ السَّماءِ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ‌).

واژه" رجز" چنان كه" راغب" در" مفردات" مى‌گويد: در اصل به معنى اضطراب و انحراف و بى‌نظمى است، مخصوصا اين تعبير در مورد شتر به هنگامى كه گامهاى خود را نزديك به هم و نامنظم- به خاطر ضعف و ناتوانى- بر مى‌دارد گفته مى‌شود.

مفسر بزرگ" طبرسى" در" مجمع البيان" مى‌گويد:" رجز" در لغت اهل حجاز به معنى عذاب است، و حديثى از پيامبر ص نقل مى‌كند كه در مورد طاعون فرمود:

انه رجز عذب به بعض الامم قبلكم:

" آن يك نوع عذاب است كه بعضى از امتهاى پيشين به وسيله آن معذب شدند" [1] و از اينجا روشن مى‌شود چرا در بعضى از روايات،" رجز" در آيه مورد بحث به يك نوع" طاعون" تفسير شده كه به سرعت در ميان بنى اسرائيل شيوع‌

[1] در باره معنى رجز در جلد ششم تفسير نمونه صفحه 325 نيز بحث كرده‌ايم.