جالب اينكه نيرويى كه همچون نيروى جاذبه، جنبه عمومى دارد و دلها را به هم پيوند مى‌دهد همين صفت رحمت است، براى پيوند خلق با خالق نيز از اين صفت رحمت بايد استفاده كرد.

مؤمنان راستين با گفتن‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ در آغاز كارها دل از همه جا بر مى‌كنند و تنها به خدا دل مى‌بندند، و از او استمداد و يارى مى‌طلبند، خداوندى كه رحمتش فراگير است، و هيچ موجودى از آن، بى‌نصيب نيست.

اين درس را نيز از" بسم اللَّه" به خوبى مى‌توان آموخت كه اساس كار خداوند بر رحمت است و مجازات جنبه استثنايى دارد كه تا عوامل قاطعى براى آن پيدا نشود تحقق نخواهد يافت، چنان كه در دعا مى‌خوانيم‌

يا من سبقت رحمته غضبه:

" اى خدايى كه رحمتت بر غضبت پيشى گرفته است" [1] انسانها نيز بايد در برنامه زندگى چنين باشند، اساس و پايه كار را بر رحمت و محبت قرار دهند و توسل به خشونت را براى مواقع ضرورت بگذارند، قرآن 114 سوره دارد، 113 سوره با" رحمت" آغاز مى‌شود، تنها سوره توبه كه با اعلان جنگ و خشونت آغاز مى‌شود و بدون بسم اللَّه است!

[1] جوشن كبير بند 20.