در سال 1344 فقهاى مدينه كه در دستگاه حكومت نفوذ داشتند فتوا به انهدام تمام قبور بزرگان اسلام در حجاز دادند و در روز هشتم شوال اين حكم تنفيذ گرديد و همه قبور را يكى پس از ديگرى بجز قبر پيامبر اسلام ص ويران كردند كه آن هم بخاطر ترس از خشم عمومى مسلمين مستثنى شد.

رويهمرفته پيروان اين مكتب همانند خود محمد بن عبد الوهاب افرادى خشن و غير قابل انعطاف و يكدنده و قشرى و متعصبند و بيش از آنچه روى منطق تكيه مى‌كنند، شدت عمل و خشونت به خرج مى‌دهند، و دانسته يا نادانسته مسائل اسلامى را خلاصه در مبارزه كردن با چند مسئله همانند موضوع شفاعت و زيارت قبور و توسل كرده، و عملا مردم را از مباحث مهم اجتماعى اسلام مخصوصا آنچه مربوط به عدالت اجتماعى و محو آثار استعمار و مبارزه منطقى با غلبه روح ماديگرى و مكتبهاى الحادى است دور نگه داشته‌اند.

به همين دليل در محيط فكرى آنها هيچگونه سخنى از اين مسائل مطرح نيست و در يك حال بيخبرى وحشتناك نسبت به مسائل روز به سر مى‌برند.

در هر صورت آنها در مورد مساله شفاعت چنين مى‌گويند: هيچكس حق ندارد از پيامبر ص شفاعت بطلبد و مثلا بگويد:" يا محمد اشفع لى عند اللَّه" زيرا خداوند مى‌گويد:" وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً" (جن- 18).

در رساله" كشف الشبهات"، نوشته" محمد بن عبد الوهاب" چنين مى‌خوانيم:

" اگر كسى بگويد ما مى‌دانيم خدا به پيامبر ص مقام شفاعت بخشيده و به اذن و فرمان او مى‌تواند شفاعت كند و چه مانعى دارد ما آنچه را كه خدا به او بخشيده از او تقاضا كنيم؟ در پاسخ مى‌گوئيم درست است كه خدا به او مقام شفاعت داده ولى با اين حال نهى كرده است كه از او شفاعت بطلبيم! و گفته است:" فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً".

بعلاوه مقام شفاعت منحصر به پيامبر ص نيست، فرشتگان و دوستان خدا