نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 24
سخن خود را در
اين بحث با حديث پر معنى و گويايى از پيامبر اكرم ص پايان مىدهيم آنجا كه فرمود
: ان
اللَّه عز و جل مائة رحمة، و انه انزل منها واحدة الى الارض فقسمها بين خلقه بها
يتعاطفون و يتراحمون، و اخر تسع و تسعين لنفسه يرحم بها عباده يوم القيامة!:
"
خداوند بزرگ صد باب رحمت دارد كه يكى از آن را به زمين نازل كرده است، و در ميان
مخلوقاتش تقسيم نموده و تمام عاطفه و محبتى كه در ميان مردم است از پرتو همان است،
ولى نود و نه قسمت را براى خود نگاه داشته و در قيامت بندگانش را مشمول آن
ميسازد" [1]
اين موضوع
قابل توجه است كه تمام سورههاى قرآن با بسم اللَّه شروع مىشود (بجز سوره برائت
آن هم به دليلى كه سابقا گفتيم) و در بِسْمِ اللَّهِ
پس از نام ويژه" اللَّه" تنها روى صفت" رحمانيت و رحيميت" او
تكيه مىشود، و اين سؤالانگيز است كه چرا سخنى از بقيه صفات در اين موضع حساس به
ميان نيامده؟
اما با توجه
به يك نكته، پاسخ اين سؤال روشن مىشود و آن اينكه در آغاز هر كار لازم است از
صفتى استمداد كنيم كه آثارش بر سراسر جهان پرتوافكن است، همه موجودات را فرا گرفته
و گرفتاران را در لحظات بحرانى نجات بخشيده است.
بهتر است اين
حقيقت را از زبان قرآن بشنويد آنجا كه مىگويد: وَ
رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ:" رحمت من همه چيز را فرا گرفته
است" (اعراف- 156).
و در جاى
ديگر از زبان حاملان عرش خدا مىخوانيم رَبَّنا وَسِعْتَ كُلَّ
شَيْءٍ رَحْمَةً:" خدايا رحمت خود را بر همه چيز
گستردهاى" (مؤمن- 7).
از سوى ديگر
مىبينيم پيامبران براى نجات خود از چنگال حوادث سخت