و بت پرستى، پرتاب مى‌كند.

اينها همه نتيجه شفاعت در عرف عام و معنى نادرست آن است.

ولى شفاعت در شكل صحيح و با شرائط و كيفيت و خصوصيات و ويژگيهايى كه در بالا به آن اشاره شد، هيچيك از اين عيوب را ندارد- سهل است- نقاط مثبت ضد آن را پرورش مى‌دهد.

اين نوع شفاعت تشويق به گناه نمى‌كند، بلكه وسيله‌اى براى ترك گناه است.

دعوت به سستى و تنبلى نمى‌كند، بلكه با ايجاد روح اميدوارى، نيروهاى انسان را براى جبران خطاهاى گذشته بسيج مى‌نمايد.

هيچگونه ارتباطى با جوامع عقب افتاده ندارد، بلكه يك وسيله مؤثر تربيتى براى اصلاح مجرمان و گناهكاران و متجاوزان است.

نه تنها شرك نيست، بلكه عين توحيد و توجه به خدا و استمداد از صفات او و اذن و فرمان او مى‌باشد.

باز براى روشنتر شدن اين بحث نظر شما را به تحليل زير جلب مى‌كنيم:

تفسيرهاى نادرست براى مساله شفاعت، دو دسته را كه در دو قطب كاملا متضاد هستند به مخالفت با اين موضوع برانگيخته است.

دسته‌اى كه طرز تفكر مادى دارند و شفاعت را عامل تخدير و خاموش ساختن تلاش و كوششها مى‌پندارند كه پاسخ آنها مشروحا گذشت.

دسته‌اى ديگر بعضى از افراطيون مذهبى مانند" وهابيها" و همفكران آنها هستند كه اعتقاد به شفاعت را يك نوع شرك و انحراف از آئين توحيد تصور مى‌كنند با اينكه طرح اشكال آنها و پاسخ آن بحث را به درازا مى‌كشاند و از طرز تفسير خارج مى‌شويم ولى روى پاره‌اى از جهات اين امر را لازم مى‌دانيم: