و از طرفى براى بر قرار ساختن پيوند ميان" خود" و" شفاعت كننده" از صفات او اقتباس كنند و يك نوع سنخيت، هر چند ضعيف، ميان خود و او بر قرار سازند، يعنى همانطور كه در" شفاعت تكوينى" آمادگى و سنخيت، و تسليم در برابر عوامل تكامل، شرط تاثير علل تكوينى است، در مرحله" شفاعت تشريعى" نيز براى رسيدن به نتيجه، اينگونه آمادگيها لازم است (دقت كنيد).

با اين وضع جاى ترديد باقى نمى‌ماند كه شفاعت به معنى صحيح نقش مؤثرى در دگرگونى حال مجرمان و اصلاح وضع آنها خواهد داشت.

همانطور كه قبلا گفته شد ميان" شفاعت" در عرف عام و" شفاعت" در منطق اسلام فاصله زيادى است، يكى بر اساس تغيير دادن فكر" شفاعت كننده" و ديگرى بر اساس تغييرات و دگرگونيهاى گوناگون در" شفاعت شونده" قرار دارد.

روشن است كه شفاعت به معنى اول همه اشكالات گذشته را به خود جذب مى‌كند، هم روح سعى و تلاش را مى‌كشد، هم موجب تشويق به گناه است.

هم انعكاسى از جوامع عقب افتاده و فئوداليته مى‌باشد.

و هم متضمن يك نوع شرك يا انحراف از توحيد است.

زيرا اگر ما معتقد باشيم كه علم خدا را مى‌توان تغيير داد و مجهولى را در باره" شفاعت شونده" براى او روشن ساخت، و يا مبدئى غير از او در جهان وجود دارد كه مى‌توان خشم خدا را به وسيله او فرو نشاند، و يا محبت او را به سوى خود جلب كرد، و يا معتقد باشيم كه خداوند ممكن است نياز به موقعيت بعضى از بندگان خود داشته باشد و بخاطر اين نياز، شفاعت آنها را در باره مجرمى بپذيرد، و يا معتقد باشيم كه از نفوذ وسايطى ممكن است بهراسد و شفاعت آنها را بپذيرد، همه اينها ما را از اصل توحيد و خداشناسى، دور مى‌سازد و در دره شرك‌