در مورد بعضى از مجرمان مى‌خوانيم:" فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَةُ الشَّافِعِينَ‌" (مدثر: 48):" شفاعت شفاعت كنندگان به حال آنها سودى ندارد".

گروه دوم- آياتى است كه" شفيع" را منحصرا خدا معرفى مى‌كند مانند:

" ما لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا شَفِيعٍ‌" (سجده: 4):" غير از خدا ولى و شفيعى نداريم" و" قُلْ لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً" (زمر: 44):" همه شفاعتها مخصوص خدا است".

گروه سوم- آياتى است كه شفاعت را مشروط به اذن و فرمان خدا مى‌كند مانند:" مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ‌" (بقره: 255)" چه كسى مى‌تواند جز به اذن خدا شفاعت نمايد"؟ و" وَ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ‌" (سبأ:

23):" شفاعت جز براى كسانى كه خدا اجازه دهد سودى ندارد".

گروه چهارم- آياتى است كه شرائطى براى شفاعت شونده بيان كرده است گاهى اين شرط را رضايت و خشنودى خدا معرفى مى‌كند مانند:" وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى‌" (انبياء: 28).

طبق اين آيه شفاعت شفيعان منحصرا شامل حال كسانى است كه به مقام" ارتضاء" يعنى پذيرفته شدن در پيشگاه خداوند، رسيده‌اند.

و گاه شرط آن را گرفتن عهد و پيمان نزد خدا معرفى مى‌كند مانند" لا يَمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً". (مريم: 87) (منظور از اين عهد و پيمان ايمان به خدا و پيامبران الهى است).

و زمانى" صلاحيت شفاعت شدن" را از بعضى از مجرمان سلب مى‌كند، مانند سلب شفاعت از ظالمان در آيه زير:" ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لا شَفِيعٍ يُطاعُ‌": (غافر: 18).

و به اين ترتيب داشتن عهد و پيمان الهى يعنى ايمان، و رسيدن به مقام خشنودى پروردگار و پرهيز از گناهانى چون ظلم و ستم، جزء شرائط حتمى شفاعت است.