كه آنها زيور آلات و اسلحه مرده را با او دفن مى‌كردند تا در زندگى آينده‌اش از آن بهره گيرد! [1]

بدون شك مجازاتهاى الهى چه در اين جهان و چه در قيامت جنبه انتقامى ندارد، بلكه همه آنها در حقيقت ضامن اجرا براى اطاعت از قوانين و در نتيجه پيشرفت و تكامل انسانها است، بنا بر اين هر چيز كه اين ضامن اجراء را تضعيف كند بايد از آن احتراز جست تا جرات و جسارت بر گناه در مردم پيدا نشود.

از سوى ديگر نبايد راه بازگشت و اصلاح را بكلى بر روى گناهكاران بست بلكه بايد به آنها امكان داد كه خود را اصلاح كنند و به سوى خدا و پاكى تقوا باز گردند.

" شفاعت" در معنى صحيحش براى حفظ همين تعادل است، و وسيله‌اى است براى بازگشت گناهكاران و آلودگان، و در معنى غلط و نادرستش موجب تشويق و جرات بر گناه است.

كسانى كه جنبه‌هاى مختلف شفاعت و مفاهيم صحيح آن را از هم تفكيك نكرده‌اند گاه بكلى منكر مساله شفاعت شده، آن را با توصيه و پارتى‌بازى در برابر سلاطين و حاكمان ظالم برابر مى‌دانند! و گاه مانند وهابيان آيه فوق را كه مى‌گويد:" لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ" در قيامت از كسى شفاعت پذيرفته نمى‌شود بدون توجه به آيات ديگر دستاويز قرار داده و به كلى شفاعت را انكار كرده‌اند.

به هر حال ايرادهاى مخالفان شفاعت را در چند مطلب مى‌توان خلاصه كرد:

1- اعتقاد به شفاعت روح سعى و تلاش را تضعيف مى‌كند.

[1] الميزان جلد 1 صفحه 156.