خواهيم بود".

بعضى گفته‌اند منظور از كلمات، اين دعا و نيايش بوده است:

اللهم لا اله الا انت سبحانك و بحمدك رب انى ظلمت نفسى فاغفر لى انك خير الغافرين.

اللهم لا اله الا انت سبحانك و بحمدك رب انى ظلمت نفسى فارحمنى انك خير الراحمين.

اللهم لا اله الا انت سبحانك و بحمدك رب انى ظلمت نفسى فتب على انك انت التواب الرحيم.

پروردگارا! معبودى جز تو نيست، پاك و منزهى، تو را ستايش مى‌كنم، من به خود ستم كردم مرا ببخش كه بهترين بخشندگانى.

خداوندا! معبودى جز تو نيست، پاك و منزهى، تو را ستايش مى‌كنم، من به خود ستم كردم بر من رحم كن كه بهترين رحم كنندگانى.

بار الها! معبودى جز تو نيست، پاك و منزهى، تو را حمد مى‌گويم، من به خويش ستم كردم، رحمتت را شامل حال من كن و توبه‌ام را بپذير كه تو تواب و رحيمى".

اين موضوع در روايتى از امام باقر ع نقل شده است‌ [1] نظير همين تعبيرات در آيات ديگر قرآن در مورد يونس ع و موسى ع مى‌خوانيم، يونس به هنگام در خواست بخشش از خدا مى‌گويد: سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ‌:" خداوندا منزهى من از كسانى هستم كه به خود ستم كرده‌ام" [2] در باره حضرت موسى ع مى‌خوانيم: قالَ رَبِّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي فَاغْفِرْ لِي فَغَفَرَ لَهُ‌:" گفت: پروردگارا من به خود ستم كردم مرا ببخش و خدا او را بخشيد" [3]

[1] مجمع البيان ذيل آيات مورد بحث.

[2] انبياء- 87.

[3] قصص- 16.