آيات فراوانى مى‌يابيم كه انسان را هدف نهايى آفرينش كل موجودات جهان معرفى مى‌كند، چنان كه در آيه 13 سوره جاثيه آمده است: وَ سَخَّرَ لَكُمْ ما فِي السَّماواتِ‌ و الارض:" آنچه در آسمانها و هر چه در زمين است مسخر شما قرار داد".

و در جاى ديگر به طور مشروحتر مى‌خوانيم:

وَ سَخَّرَ لَكُمُ الْفُلْكَ ... [1] وَ سَخَّرَ لَكُمُ الْأَنْهارَ ... [2] وَ سَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ ... [3] سَخَّرَ لَكُمُ الْبَحْرَ ... [4] وَ سَخَّرَ لَكُمُ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ ... [5]:

" كشتى‌ها را مسخر شما ساخت ... نهرها را مورد تسخير شما قرار داد ...

شب و روز را مسخر فرمانتان كرد ... شما را بر درياها و اقيانوسها مسلط ساخت ...

خورشيد و ماه را نيز فرمانبردار و در خدمت شما قرار داد ...

(بحث بيشتر در اين زمينه را در جلد دهم، صفحه 120، ذيل آيه 2 سوره رعد و نيز در همان جلد ذيل آيات 32 و 33 سوره ابراهيم، صفحه 349، مطالعه مى‌فرمائيد).

بار ديگر به دلائل توحيد باز گشته مى‌گويد:" سپس خداوند به آسمان پرداخت و آنها را به صورت" هفت آسمان" مرتب نمود، و او به هر چيز آگاه است" (ثُمَّ اسْتَوى‌ إِلَى السَّماءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ وَ هُوَ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ‌).

جمله" استوى" از ماده" استواء" گرفته شده كه در لغت به معنى تسلط و احاطه كامل و قدرت بر خلقت و تدبير است، ضمنا كلمه" ثم" در جمله" ثُمَّ اسْتَوى‌ إِلَى السَّماءِ" الزاما به معنى تاخير زمانى نيست بلكه مى‌تواند به معنى‌

[1] و [2] و [2] سوره ابراهيم آيه 32 و 33.

[4] سوره جاثيه آيه 12.

[5] سوره ابراهيم آيه 32.