قرآن از اين فطرت مخصوص تعبير به عهد خدا و پيمان الهى مى‌كند، در حقيقت اين يك" پيمان تكوينى" است نه تشريعى و قانونى، قرآن مى‌گويد:

أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يا بَنِي آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّيْطانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ وَ أَنِ اعْبُدُونِي هذا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ‌:" اى فرزندان آدم! مگر از شما پيمان نگرفتم كه شيطان را نپرستيد كه او دشمن آشكار شما است، و مرا پرستش كنيد كه راه راست همين است" [1] پيدا است كه اين آيه اشاره به همان فطرت توحيد و خداشناسى و عشق به پيمودن راه تكامل است.

شاهد ديگر براى اين سخن، جمله‌اى است كه در نخستين خطبه نهج البلاغه از امير مؤمنان على ع مى‌خوانيم:

فبعث فيهم رسله و واتر اليهم انبياءه ليستادوهم ميثاق فطرته:

" خداوند پيامبران خويش را يكى پس از ديگرى به سوى مردم فرستاد تا از آنها بخواهند كه به پيمان فطرى خويش عمل كند".

به تعبير روشنتر خدا هر موهبتى به انسان ارزانى مى‌دارد، همراه آن عملا پيمانى با زبان آفرينش از او مى‌گيرد، به او چشم مى‌دهد يعنى با اين چشم حقايق را ببين، گوش مى‌دهد يعنى صداى حق را بشنو ... و به اين ترتيب هر گاه انسان از آنچه در درون فطرت او است بهره نگيرد و يا از نيروهاى خدا داد در مسير خطا استفاده كند، پيمان خدا را شكسته است.

آرى فاسقان، همه يا قسمتى از اين پيمانهاى فطرى الهى را زير پا مى‌گذارند.

2- سپس به دومين نشانه آنها اشاره كرده مى‌گويد:" آنها پيوندهايى را كه خدا دستور داده بر قرار سازند قطع مى‌كنند" (وَ يَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ‌).

گر چه بسيارى از مفسران اين آيه را ناظر به خصوص به قطع رحم و بريدن رابطه خويشاوندى دانسته‌اند، ولى دقت در مفهوم آيه نشان مى‌دهد كه معنى وسيعتر

[1] سوره يس آيه 60 و 61.