در اختيار دارد، آبهايى كه متعلق به خود آنست و هرگز قطع نمى‌شود، خشكسالى و كمبود آب آن را تهديد نمى‌كند و چنين است باغهاى بهشت.

سپس ضمن اشاره به ميوه‌هاى گوناگون اين باغها مى‌گويد:" هر زمان از اين باغها ميوه‌اى به آنها داده مى‌شود مى‌گويند: اين همان است كه از قبل به ما داده شده است" (كُلَّما رُزِقُوا مِنْها مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقاً قالُوا هذَا الَّذِي رُزِقْنا مِنْ قَبْلُ‌).

مفسران براى اين جمله تفسيرهاى مختلفى ذكر كرده‌اند:

بعضى گفته‌اند: منظور اين است كه اين نعمتها به خاطر اعمالى است كه ما قبلا در دنيا انجام داديم و زمينه آن از قبل فراهم شده است.

بعضى ديگر گفته‌اند: هنگامى كه ميوه‌هاى بهشتى را براى دومين بار براى آنها مى‌آورند مى‌گويند اين همان ميوه‌اى است كه قبلا خورديم، ولى هنگامى كه آن را مى‌خورند مى‌بينند، طعم جديد و لذت تازه‌اى دارد! و به تعبير ديگر فى المثل سيب و انگورى را كه در اين دنيا مى‌خوريم در هر مرتبه همان طعم قبل را احساس مى‌كنيم، ولى ميوه‌هاى بهشتى هر چند ظاهرا يك نوع بوده باشند هر بار طعم جديدى دارند، و اين از امتيازات آن جهان است كه گويى تكرار در آن نيست!.

بعضى ديگر گفته‌اند: منظور اين است كه آنها هنگامى كه ميوه‌هاى بهشتى را مى‌بينند آن را شبيه ميوه‌هاى دنيا مى‌يابند، تا خاطره نامانوسى نداشته باشد، اما به هنگامى كه مى‌خورند طعم كاملا تازه و عالى در آن احساس مى‌كنند.

هيچ مانعى ندارد كه جمله بالا اشاره به همه اين مفاهيم و تفاسير باشد چرا كه الفاظ قرآن گاه داراى چندين معنى است‌ [1]

[1] در بحث" استعمال لفظ در اكثر از معنى" ثابت كرده‌ايم كه اين امر به هيچوجه اشكال ندارد.