اما چه آبى؟ حياتبخش، و زندگى آفرين، و مايه همه آباديها و شالوده همه نعمتهاى مادى.

جمله و أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً بار ديگر اين حقيقت را تاكيد مى‌كند كه منظور از" سماء" در اينجا همان جو زمين است، زيرا مى‌دانيم باران از ابرها و ابرها از تراكم بخارهايى كه در جو زمين پراكنده‌اند به وجود مى‌آيند.

" امام سجاد على بن الحسين" ع در تفسير اين آيه راجع به نزول باران از آسمان بيان جالبى فرموده كه ذيلا مى‌خوانيد:

" خداوند باران را از آسمان نازل مى‌كند تا به تمام قله‌هاى كوه‌ها، تپه‌ها و گودالها و خلاصه تمام نقاط مرتفع و هموار برسد (و همگى بدون استثناء سيراب گردند) و آن را دانه دانه و نرم و پى در پى- گاهى به صورت دانه‌هاى درشت و گاهى قطره‌هاى كوچكتر- قرار داد، تا كاملا در زمين فرو رود، و سيراب گردد، و آن را به صورت سيلابى نفرستاد تا زمينها و درختان و مزارع و ميوه‌هاى شما را بشويد و ويران كند" [1] قرآن سپس به انواع ميوه‌هايى كه از بركت باران و روزيهايى كه نصيب انسانها مى‌شود اشاره كرده چنين مى‌گويد:" خداوند بوسيله باران، ميوه‌هايى را به عنوان روزى شما از زمين خارج ساخت" (فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَراتِ رِزْقاً لَكُمْ‌).

اين برنامه الهى كه از يك سو، رحمت وسيع و گسترده خدا را بر همه بندگان مشخص مى‌كند و از سوى ديگر بيانگر قدرت او است كه چگونه از آب بى‌رنگ صد هزاران رنگ از ميوه‌ها و دانه‌هاى غذايى با خواص متفاوت براى انسانها،

[1] عبارت حديث طبق آنچه در تفسير نور الثقلين (ج اول ص 41) آمده چنين است:

ينزله من اعلى ليبلغ قلل جبالكم و تلالكم و هضابكم و اوهادكم ثم فرقه رذاذا و وابلا و هطلا لتنشفه ارضوكم، و لم يجعل ذلك المطر نازلا عليكم قطعة واحدة فيفسد ارضيكم و اشجاركم و زروعكم و ثماركم.