در مثال دوم قرآن صحنه زندگى آنها را به شكل ديگرى ترسيم مى‌نمايد:

شبى است تاريك و ظلمانى پرخوف و خطر، باران به شدت مى‌بارد، از كرانه‌هاى افق برق پرنورى مى‌جهد، صداى غرش وحشتزا و مهيب رعد، نزديك است پرده‌هاى گوش را پاره كند، انسانى بى‌پناه در دل اين دشت وسيع و ظلمانى و پر از خطر، حيران و سرگردان مانده است، باران پر پشت، بدن او را مرطوب ساخته، نه پناهگاه مورد اطمينانى وجود دارد كه به آن پناه برد و نه ظلمت اجازه مى‌دهد گامى به سوى مقصد بردارد.

قرآن در يك عبارت كوتاه، حال چنين مسافر سرگردانى را بازگو مى‌كند:

" يا همانند بارانى كه در شب تاريك، توام با رعد و برق و صاعقه (بر سر رهگذرانى) ببارد" (أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّماءِ فِيهِ ظُلُماتٌ وَ رَعْدٌ وَ بَرْقٌ‌).

سپس اضافه مى‌كند" آنها از ترس مرگ انگشتها را در گوش خود مى‌گذارند تا صداى وحشت‌انگيز صاعقه‌ها را نشنوند" (يَجْعَلُونَ أَصابِعَهُمْ فِي آذانِهِمْ مِنَ الصَّواعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ‌).

و در پايان آيه مى‌فرمايد:" و خداوند به كافران احاطه دارد" (و آنها هر كجا بروند در قبضه قدرت او هستند) (وَ اللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكافِرِينَ‌).

برقها پى در پى بر صفحه آسمان تاريك جستن مى‌كند:" نور برق آن چنان خيره كننده است كه نزديك است چشمهاى آنها را بربايد" (يَكادُ الْبَرْقُ يَخْطَفُ أَبْصارَهُمْ‌).

" هر زمان كه برقى مى‌زند و صفحه بيابان تاريك، روشن مى‌شود، چند گامى در پرتو آن راه مى‌روند، ولى بلافاصله ظلمت بر آنها مسلط مى‌شود و آنها در جاى خود متوقف مى‌گردند" (كُلَّما أَضاءَ لَهُمْ مَشَوْا فِيهِ وَ إِذا أَظْلَمَ عَلَيْهِمْ قامُوا).

آنها هر لحظه خطر را در برابر خود احساس مى‌كنند، چرا كه در دل اين‌