و اما اصرار جمعى بر اينكه قرآن به هيچوجه در زمان پيامبر ص جمع آورى نشده و اين افتخار نصيب عثمان يا خليفه اول و دوم گشت شايد بيشتر به خاطر فضيلت سازى بوده باشد، و لذا هر دسته‌اى اين فضيلت را به كسى نسبت مى‌دهد و روايت در مورد او نقل مى‌كند.

اصولا چگونه مى‌توان باور كرد پيامبر ص چنين كار مهمى را ناديده گرفته باشد در حالى كه او به كارهاى بسيار كوچك هم توجه داشت، مگر نه اين است كه قرآن قانون اساسى اسلام، كتاب بزرگ تعليم و تربيت، زير بناى همه برنامه‌هاى اسلامى و عقائد و اعتقادات است؟ آيا عدم جمع‌آورى آن در عصر پيامبر ص اين خطر را نداشت كه بخشى از قرآن ضايع گردد و يا اختلافاتى در ميان مسلمانان بروز كند.

به علاوه حديث مشهور" ثقلين" كه شيعه و سنى آن را نقل كرده‌اند كه پيامبر ص فرمود من از ميان شما مى‌روم و دو چيز را به يادگار مى‌گذارم" كتاب خدا" و" خاندانم" اين خود نشان مى‌دهد كه قرآن به صورت يك كتاب جمع آورى شده بود.

و اگر مى‌بينيم رواياتى كه دلالت بر جمع‌آورى قرآن توسط گروهى از صحابه زير نظر پيامبر ص دارد، از نظر تعداد نفرات مختلف است مشكلى ايجاد نمى‌كند، ممكن است هر روايت عده‌اى از آنها را معرفى كند.