و لذا گفتار را با جمله‌(وَ أُولئِكَ لَهُمُ الْخَيْراتُ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ) دنبال كرد، و فهمانيد كه مؤمنين همه خيرات را دارند. آرى، كلمه الخيرات جمعى است كه الف و لام بر سرش درآمده، و مى‌گويند جمع داراى الف و لام افاده عموم مى‌كند، پس كلمه مذكور معنايش تمام خيرات است، و همين طور هم هست، زيرا مردان با ايمان، هم زندگى پاك را دارا هستند و هم نور هدايت را و هم درجه رفيعه شهادت و هر چيزى را كه با آن بسوى خدا تقرب بجويند، پس مؤمنين رستگار و دارندگان سعادتند.

[نكته موجود در جمله:(أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ جَنَّاتٍ ...) و اينكه ورود به جنت براى مؤمنين مجاهد مشروط به باقى ماندن آنان به صفاى ايمان و صلاح اعمال است‌]

(أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي ...) كلمه اعداد به معناى فراهم آوردن و تهيه ديدن است، و اگر اينطور تعبير كرد و نفرمود خدا وعده بهشتهايى به ايشان داده كه ... براى اين است كه خاتمه امر ايشان معلوم نبود، يعنى معلوم نبود كه همه مؤمنين در آخر و سرانجام با ايمان از دنيا مى‌روند يا نه، لذا متناسب نبود بفرمايد: خداوند وعده فلان و فلان داده زيرا وعده امرى است حتمى و واجب- الوفا، بخلاف تهيه ديدن كه منافات ندارد كه خداوند تهيه ببيند ولى مؤمنين بر آن صفاى ايمان و صلاح اعمال باقى نمانند، و خداوند هم تخلف نكرده باشد، آرى، نه اصول قرآنى مى‌سازد و نه فطرت سليم راضى مى‌شود به اينكه خداى تعالى به خود نسبت دهد كه يكى از بندگان را بخاطر عمل صالحى كه كرده است مهر مغفرت و جنت بر دلش بزند، و آن گاه يكباره رهايش كند تا هر چه مى‌خواهد بكند.

و لذا مى‌بينيم خداى سبحان هر جا وعده‌اى داده آن را معلق و مشروط به عنوانى از عناوين عمومى از قبيل ايمان و عمل صالح نموده تا وجود و عدمش دائر مدار وجود و عدم آن شرط باشد.

و هيچ سابقه ندارد كه در جايى از كلام خود وعده‌اى را به اشخاص و بخاطر خود آنان داده باشد نه بخاطر اينكه مصداق عنوانى عمومى هستند. آرى، در قرآن كريم چنين سابقه‌اى نيست و هيچ وقت اينطور وعده‌اى نداده است، چون اينطور وعده دادن و افرادى را ايمن از عذاب ساختن، با تكليف سازگار نيست، و لذا خداى تعالى همه جا وعده‌هاى خود را روى صاحبان عنوان مى‌برد، نه روى اشخاص، مثلا مى‌فرمايد: (وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ-) خدا بهشت‌ها را به مردان و زنان با ايمان وعده داده است [1] و نيز مى‌فرمايد:( مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ‌) ...

[1] سوره توبه آيه 72