مؤلف: و در
اين معنى روايات بسيارى از رسول خدا 6 از طريق اهل سنت رسيده است.
و نيز در
همان كتاب است كه ابن ابى الدنيا در كتاب مكارم اخلاق از ابراهيم بن ادهم روايت
كرده كه گفت: بعد از آنكه آيه(خُذِ الْعَفْوَ وَ أْمُرْ
بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلِينَ) نازل شد، رسول خدا
6 فرمود: من مامور شدم به اينكه اخلاق متوسط مردم را اتخاذ كنم[2].
و نيز
مىنويسد: ابن جرير از ابن زيد روايت كرده كه گفت: وقتى آيه(خُذِ
الْعَفْوَ وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلِينَ) نازل شد
رسول خدا 6 عرض كرد: پروردگارا اين دستور با غضب چطور قابل امتثال است؟ لذا آيه
نازل شد:(وَ إِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطانِ نَزْغٌ
...)[3] مؤلف: در
اين روايت اشكالى است كه ممكن است آن را به آنچه كه در تفسير آيه گذشت توجيه كنيم.
و در تفسير
قمى، در ذيل آيه بالا مىگويد: معصوم (ع) فرموده: اگر از ناحيه شيطان چيزى و
وسوسهاى در دلت افتاد پس پناه ببر به خدا كه او شنوا و دانا است[4].
و در الدر
المنثور است كه ابن مردويه از جابر بن عبد اللَّه روايت كرده كه گفت: از رسول خدا
6 شنيدم كه آيه(إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ ...)، را با الف مىخواند[5].
و در كافى به
سند خود از ابى بصير از امام صادق (ع) روايت كرده كه گفت: از آن حضرت معناى آيه(إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ
مُبْصِرُونَ) را پرسيدم، حضرت فرمود: در باره بندهاى است كه تصميم مىگيرد گناهى
مرتكب شود، ناگهان بياد خدا افتاده و خوددارى مىكند، و اين است معناى:(تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ)[6].
مؤلف: اين
روايت را عياشى نيز از ابى بصير و على بن ابى حمزه و زيد بن ابى اسامه