مؤلف: مقصود اين نيست كه صراط، تنها امامانند، بلكه مقصود اين است كه امامان هم صراط مستقيم‌اند، هم چنان كه آيه شريفه‌(قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌)[1] به ضميمه آيه شريفه‌(قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى‌ رَبِّهِ سَبِيلًا)[2] اين معنا را افاده نموده و از مجموع دو آيه استفاده مى‌شود كه ائمه هدى (ع) راه خدا و صراط مستقيم اويند.

اين معنا تنها از طرق شيعه روايت نشده، بلكه هم از طرق شيعه و هم از طرق عامه روايات بسيارى وارد شده كه صراط مستقيم خدا عبارت است از امير المؤمنين على بن ابى طالب 6، و ما در تفسير سوره فاتحه در جلد اول اين كتاب به آن روايات اشاره كرديم‌[3].

[1] بگو من از شما در برابر حقى كه بر شما دارم مزدى طلب نمى‌كنم مگر همين كه به اهل بيت من مودت بورزيد. سوره شورى آيه 23

[2] بگو من از شما در قبال حقى كه بر شما دارم مزدى طلب نمى‌كنم مگر آنكه هر كه بخواهد بسوى پروردگار خويش راهى پيش گيرد. سوره فرقان آيه 57

[3] تفسير الميزان ج 1 ص 41