خداوند قدرت بر آن را به كسى نبخشيده است. و يكى هم از قبيل زنده كردن مردگان است كه از بعضى از اولياى خدا مانند عيسى (ع) و امثال وى نيز برمى‌آيد[1].

و كوتاه سخن اينكه اين كلمه به هر معنايى هم كه باشد، به معناى به پا داشتن و واداشتن است. و به اين عنايت است كه در توجيه و فرستادن هم استعمال مى‌شود، براى اينكه روانه كردن به طرف قومى و فرستادن به طرف حاجتى، غالبا بعد از سكون انجام مى‌شود. و بنا بر اين مى‌توان از كلمه بعث عذاب استفاده كرد كه عذاب مذكور عذابى است كه مى‌بايستى متوجه آنان بشود، و اگر تا كنون متوجهشان نشده، مانعى از قبيل ايمان و اطاعت در كار بوده كه اگر آن مانع نمى‌بود، خداوند آن عذاب را به پا داشته و متوجهشان مى‌كرد.

(أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعاً)- در مجمع البيان در باره كلمه يلبسكم مى‌گويد: لبست عليهم الامر يعنى فلان امر را بر آنان مشتبه كردم و البسه يعنى آن را براى آنان بيان نكرد و روشن ننمود، و لبس الثوب - بدون لفظ على - به معناى پوشيدن جامه است، و لبس اشتباه امر و اختلاط كلام را گويند، و لابست الامر يعنى فلان امر را مشتبه كردم، و در معناى شيع مى‌گويد: شيع به معناى فرق و طوايف است، و هر فرقه‌اى براى خود، شيعه جداگانه‌اى است، و شيعه به معناى پيرو و تشيع به معناى پيروى بر وجه تدين و ولاء است‌[2].

و بنا بر گفته وى، مراد از:(أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعاً) اين مى‌شود كه آنان را با اينكه فرقه‌هاى مختلفى هستند، به يكديگر مشتبه مى‌سازد.

[تهديد امت به نزول عذاب از ناحيه خداى تعالى‌]

پس ظاهر اينكه فرمود:(قُلْ هُوَ الْقادِرُ عَلى‌ أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذاباً مِنْ فَوْقِكُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ) اين است كه مى‌خواهد اثبات كند كه خداوند سبحان قادر است بر اينكه از بالا و پائين عذاب بر آنان بفرستد، و لازمه قدرت داشتن اين نيست كه اين قدرت را به كار هم بزند، غرض ترساندن مردم است، و همين اثبات قدرت براى ترساندن آنان كافى است. و ليكن از قرينه مقام استفاده مى‌شود كه غرض تنها اثبات قدرت نيست، بلكه علاوه بر اثبات قدرت، براى خداوند، استحقاق عذاب را هم مى‌رساند. بنا بر اين، و بنا بر استفاده‌اى كه قبلا از كلمه بعث كرديم آيه شريفه جدا و صريحا تهديد مى‌كند بر اينكه اگر امت دست از كفر بر ندارند، و بر ايمان به خدا و آياتش اجتماع نكنند، و بدين وسيله جلوى عذاب را نگيرند، عذاب‌

[1] مفردات راغب ص 52

[2] مجمع البيان ج 3 ص 90 ط بيروت.