آنان را پذيرفت و از پروردگار خود خواهش كرد كه آنها را به مائده‌اى كه خواسته‌اند اكرام نمايد، و چون اين معجزه در نوع خود منحصر است به امت عيسى و بر خلاف ساير معجزات كه در حال ضرورت انجام مى‌شده بدون هيچ ضرورت و تنها به خاطر اقتراح در يك امر غير لازم انجام يافته است، از همين جهت عيسى (ع) به درخواست خود عنوانى داد كه صلاحيت داشته باشد سؤال خود را از ساحت عظمت و كبريايى خداوند به آن عنوان توجيه نمايد، عرض كرد: (اللَّهُمَّ رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَيْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ تَكُونُ لَنا عِيداً لِأَوَّلِنا وَ آخِرِنا)- بار الها فرو فرست بر ما خوانى از آسمان تا براى همه ما از اولين و آخرين عيدى باشد چون عيد در نزد هر قوم و ملتى عبارتست از روزى كه در آن روز به افتخار موهبتى اختصاصى نايل آمده باشند، و روز نزول مائده هم براى مسيحيت همين خاصيت را دارد.

بارى عيسى (ع) از پروردگار خود خواست آنچه را كه خواست، و حاشا كه عيسى از خدا خواهشى كند مگر بعد از اينكه بداند و اميدوار باشد كه خداوند دعايش را مستجاب مى‌كند و او را در نزد امتش خوار و رسوا نمى‌سازد، و حاشا كه پروردگار، پيغمبرش را در خواهشى كه كرده نااميد ساخته و دست رد به سينه‌اش بزند. آرى پروردگار مسيح دعاى او را مستجاب كرد، الا اينكه شرط كرد كه هر كس نسبت به اين معجزه كفر بورزد همانطورى كه خود معجزه بى سابقه و مخصوص اين امت است، عذاب آن كس هم بى سابقه و عذابى خواهد بود كه كسى تا كنون به آن عذاب معذب نشده است و فرمود:(إِنِّي مُنَزِّلُها عَلَيْكُمْ فَمَنْ يَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعالَمِينَ).

[وجوه مختلفى كه در توجيه سخن حواريون كه گفتند:(هَلْ يَسْتَطِيعُ رَبُّكَ أَنْ يُنَزِّلَ عَلَيْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ) ذكر شده است‌]

(إِذْ قالَ الْحَوارِيُّونَ يا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ هَلْ يَسْتَطِيعُ رَبُّكَ أَنْ يُنَزِّلَ عَلَيْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ) كلمه اذ ظرفى است متعلق به مقدر و تقدير آن چنين است: اذكر اذ قال- به ياد آر روزى را كه حواريون گفتند و يا كلمه ديگرى نظير آن.

بعضى از مفسرين بر آنند كه كلمه اذ متعلق است به‌(قالُوا آمَنَّا ...) كه در آيه قبلى است و معناى آن اين است: حواريون گفتند ايمان آورديم به خدا و تو گواه باش كه ما مسلمانيم، وقتى اين را گفتند و اظهار ايمان كردند كه به عيسى گفتند آيا پروردگار تو مى‌تواند مائده‌اى از آسمان به سوى ما نازل كند؟

و به زعم اين مفسرين مراد از اين آيه اين است كه حواريون نه در دعوى ايمان راستگو بودند و نه در اينكه عيسى (ع) را كه بر اسلام و ايمان خود گواهى مى‌گرفتند جدى بودند، و اين تفسير صحيح نيست، و نمى‌توان گفت متعلق اذ جمله‌(قالُوا آمَنَّا) در آيه قبلى‌