و اين آيه شريفه دومين خطابى است كه به اهل كتاب شده، و متمم خطاب اول است، براى اينكه آيه اول براى اهل كتاب اين معنا را بيان كرد: كه خداى تعالى رسولى به سوى ايشان گسيل داشته، و او را با كتابى مبين تاييد نموده، و او به اذن خدا بشر را به سوى هر خيرى و هر سعادتى هدايت مى‌كند، و آيه مورد بحث بيان مى‌كند كه بيانى كه گفته شد جنبه اتمام حجت براى آنان دارد، رسول ما به اين منظور بشر را هدايت نموده هر خير و سعادتى را برايشان بيان مى‌كند، كه فردا يعنى در روز قيامت نگويند: خدايا هيچ بشير و نذيرى به سوى ما نيامد تا راه سعادت و شقاوت را براى ما بيان كند.

با اين بيان، احتمالى كه در باره آيه داده شده تاييد مى‌شود و آن احتمال اين است كه متعلق فعل‌(يُبَيِّنُ لَكُمْ) در اين آيه همان متعلق در آيه قبل است، و بنا بر اين احتمال تقدير آيه چنين مى‌شود: قد جاءكم رسولنا يبين لكم كثيرا مما تخفون من الكتاب [1]، پس دين اسلامى كه به سوى آن دعوت مى‌شويد در حقيقت همان دين خودتان است كه به آن متدين هستيد و آن دين را تاييد مى‌كند و اگر مى‌بينيد كه در اين دين چيزهايى هست كه در دين شما نيست اين موارد اختلاف بيان همان امورى است كه رهبانان شما از معارف دين شما دزديدند و از شما پنهان داشتند.

و لازمه اين احتمال اين است كه جمله:(يا أَهْلَ الْكِتابِ قَدْ جاءَكُمْ رَسُولُنا يُبَيِّنُ لَكُمْ)، از قبيل تكرار عين خطاب قبلى باشد همان را اعاده كرده، تا بعضى از چيزهايى كه در آن خطاب ناگفته مانده، اضافه كند و آن مطلب ناگفته عبارت است از جمله:(أَنْ تَقُولُوا ما جاءَنا ...) و اگر جمله:(يا أَهْلَ الْكِتابِ) را تكرار كرد براى اين بود كه بين آنچه گفته شد و بين اين جمله ناگفته، فاصله زياد شده بود و به عبارت اصطلاحى بين متعلق و متعلق فاصله آن قدر شده بود كه متعلق به متعلق نمى‌چسبيد، و اين قسم تكرارها در كلام معمولى انسان‌ها بسيار است، از آن جمله شاعر مى‌گويد:

كه شاعر خواسته است بگويد: جايگاه نگهدارى شترمرغان را به من بدهيد زيرا شما كريم هستيد و شخص كريم اگر چيز گرانبهايى را به يك بند كفش بفروشد باز خريدار مغبون‌

[1] اين رسول ما به سوى شما آمد تا آنچه از كتاب آسمانى خودتان پنهان كرده بوديد( يعنى علما و رهبانان شما پنهان كرده بودند) برايتان بيان كند.