نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 4 صفحه : 371
اينكه حكم تازيانه حكم حبس ابد را نسخ كرد، و اين
از ضروريات است كه حكم جارى در باره زناكاران در اواخر عمر رسول خدا 6 نازل شد،
و بعد از رحلت آن جناب در بين مسلمانان جارى گرديد، و مساله زندانى كردن بعد از
رحلت آن جناب اصلا مورد عمل واقع نشد.
پس آيه شريفه
بفرضى كه دلالت كند بر حكم زنان زناكار، هيچ ترديدى نيست در اين كه به وسيله آيه
تازيانه نسخ شده است(وَ الَّذانِ يَأْتِيانِها مِنْكُمْ
فَآذُوهُما).
اين دو آيه
از نظر مضمون متناسب با همند و ضمير مؤنث- ها- در جمله: (ياتيانها) بطور قطع به
كلمه (فاحشة) بر مىگردد، و اين خود مؤيد اين معنا است كه زمينه هر دو آيه بيان
حكم زنا است، و بنا بر اين آيه دوم متمم حكم در آيه اول است، چون آيه اول تنها حكم
زنان زناكار را متعرض شده، و آيه دوم حكم زن و مرد هر دو را بيان مىكند، و آن
عبارت است از ايذاء يعنى شكنجه دادن، پس در نتيجه از مجموع دو آيه حكم مرد زناكار
و زن زناكار با هم استفاده مىشود، و آن اين است كه هر دو را كتك مىزنند، و خصوص
زن زناكار را در خانه حبس مىكنند.
ليكن اين
معنا با آيه بعد كه مىفرمايد: (اگر توبه كردند و به صلاح گرائيدند دست از آن دو
برداريد ...) سازگار نيست، براى اينكه در آيه مورد بحث مىفرمود: زن را تا ابد در
خانه حبس كنيد، و اين آيه مىفرمايد: اگر توبه كردند رهاشان كنيد، بناچار بايد
گفت: منظور از دست برداشتن از آن دو، دست بردارى از كتك و شكنجه آن دو است، نه از
حبس كه حبس به حال خود باقى است.
و به همين
جهت است كه برخى از مفسرين به تبع بعضى از روايات كه بزودى مىآيد گفتهاند: آيه
اول در باره حكم زناى زنان ثيب- بيوه- است، و آيه دوم در مقام بيان حكم دختران
بكرى است كه مرتكب زنا شوند. و مراد از ايذاء همان حبس كردن دختران بكر، و سپس
آزاد كردن آنان در صورت توبه و اصلاح است، ليكن دو سؤال باقى مىماند يكى اينكه
اگر اينطور باشد چرا در آيه اول خصوص زن زانيه را نام برد؟ و در آيه دوم هيچ دليلى
نياورد كه بفهماند منظور دختران بكر است، دوم اينكه چرا در آيه اول خصوص زن زانيه
را نام برد و در آيه دوم زن و مرد را با هم اسم برد؟ و فرمود:(وَ الَّذانِ يَأْتِيانِها مِنْكُمْ).
به ابى مسلم
مفسر نسبت دادهاند كه گفته است آيه اول در مقام بيان حكم مساحقه زن با زن است، و
آيه دوم در صدد بيان حكم لواط مردان با مردان است، و هيچيك از دو آيه نسخ نشده
است.
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 4 صفحه : 371