و كسوة در عرف قرآن همانند كلمه كسوة و نفقه است در زبان خود ما، كنايه و يا مثل كنايه‌اى است از مجموع هزينه زندگى و بودجه‌اى كه در بر آوردن حوائج مادى زندگى خرج مى‌شود كه بنا بر اين غير از غذا و لباس ساير ما يحتاج آدمى از قبيل مسكن و دارو و امثال آن نيز رزق خواهد بود، هم چنان كه كلمه: اكل- خوردن نيز دو معنا دارد، يكى به حسب اصل لغت است كه به معناى جويدن و فرو بردن طعام است، و ديگرى كنايى است كه به معناى مطلق تصرفات است، كه در آيه شريفه:(فَإِنْ طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَيْ‌ءٍ مِنْهُ نَفْساً فَكُلُوهُ هَنِيئاً مَرِيئاً ...) به همان معناى كنايى آمده.

و اما جمله:(وَ قُولُوا لَهُمْ قَوْلًا مَعْرُوفاً) جمله‌اى است اخلاقى، كه با رعايت آن امر ولايت اصلاح مى‌شود براى اينكه افراد سفيه هر چند كه محجور و ممنوع از تصرف در اموال خويشند، ليكن حيوان زبان بسته هم نيستند، كه سخن خوب را از بد تشخيص ندهند، بلكه انسانند و بايد با آنان معامله انسان بشود و اوليايشان با ايشان همانطور سخن بگويند كه با افراد معمولى انسان سخن مى‌گويند، نه بطور ناشايست، و همچنين معاشرتشان با آنان معاشرت با يك انسان باشد.

از اين جا روشن مى‌شود كه ممكن است جمله مورد بحث را به معناى لغويش يعنى سخن گفتن به تنهايى نگيريم، بلكه به معناى كنائيش يعنى مطلق معاشرت گرفته و بگوئيم:

معنايش اين است كه اولياى افراد سفيه، بايد با آنان از هر جهت معامله يك انسان را بكنند، چه در سخن گفتن و چه در نشست و برخاست كردن، هم چنان كه در جمله:(وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً)[1] گفتيم قول به معناى مطلق معاشرت است.

(وَ ابْتَلُوا الْيَتامى‌ حَتَّى إِذا بَلَغُوا النِّكاحَ فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً فَادْفَعُوا إِلَيْهِمْ أَمْوالَهُمْ) كلمه: ابتلا كه مصدر فعل امر ابتلوا است، به معناى امتحان است و مراد از بلوغ نكاح، رسيدن فرد سفيه به سنين اوان ازدواج است، پس در حقيقت تعبير از رسيدن نكاح مجازى است عقلى، و فعل آنستم از مصدر ايناس گرفته شده و به معناى مشاهده‌اى است كه بويى از الفت در معناى آن نهفته باشد، چون ماده آن يعنى ثلاثى مجردش انس است.

و كلمه: رشد به معناى پختگى و رسيده شدن ميوه عقل است، بخلاف غى كه‌

[1] سوره بقره، آيه 83 .