(وَ إِذا لَقُوكُمْ قالُوا آمَنَّا) يعنى اهل كتاب منافقند، وقتى شما را مى‌بينند مى‌گويند ايمان آورديم.

(وَ إِذا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنامِلَ مِنَ الْغَيْظِ) و چون به خلوت مى‌روند، سرانگشت خود را از شدت خشمى كه بر شما دارند مى‌گزند. و كلمه عض گاز گرفتن با دندان با فشار است. و كلمه انامل جمع انمله است كه به معناى نوك انگشتان است. و كلمه غيظ به معناى خشم و كينه است. و عض انامل بر فلان چيز مثلى است كه در مورد تاسف و حسرت و رساندن شدت خشم و كينه زده مى‌شود.

(قُلْ مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ ...) اين جمله نفرينى است بر آنان در عبارت امر. و اگر اينطور تعبير كرده، براى اين بوده كه جمله به ما بعدش كه مى‌فرمايد:(إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ) متصل شده، چنين معنا دهد:

بگو، بار الها بخاطر همين كينه‌اى كه دارند، مرگشان بده، كه تو، به آنچه در سينه‌ها است يعنى در دلها و جانها است دانايى.

(إِنْ تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ ...) مسائت كه مصدر تسؤهم است، به معناى بد حالى است، بر خلاف مسرت و سرور كه به معناى خوشحالى است.

[اگر مسلمين صبر كنند و تقوا پيشه سازند، از كينه دشمنان ايمن خواهند بود]

و اين آيه ما را دلالت مى‌كند و به ما مى‌گويد: شما مسلمانان اگر صبر كنيد و تقوا به خرج دهيد از كينه دشمنان ايمن خواهيد بود.

پايان