پس اولين بقعه‌اى كه خدا از زمين خلق كرد، كعبه بود. و ساير نقاط از ناحيه كعبه گسترده و كشيده شد. مؤلف قدس سره: اخبار در مساله دحو الارض و كشيده شدن آن از زير كعبه بسيار زياد است. و اين اخبار نه مخالفتى با كتاب خدا دارد و نه برهانى عقلى آن را رد مى‌كند. تنها حرفى كه هست اين است كه طبيعى‌دانان قديم معتقد بودند به اينكه، زمين عنصرى است بسيط، و قديم، و اين نظريه با روايات مذكور كه آن را حادث و پديد آمده از كف آب مى‌داند، نمى‌سازد. ليكن بطلان اعتقاد آنان روشن شده و احتياجى به بيان ندارد.

اين است آن تفسيرى كه در روايات براى آيه:(إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ ...) وارد شده، و در آن كلمه بيت به بقعه‌اى از زمين تفسير شده، هر چند كه دو روايت اول با ظاهر آيه بهتر مى‌سازد.

و در كافى و تفسير عياشى از امام صادق ع در تفسير جمله:(فِيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ) آمده كه شخصى از امام صادق ع پرسيد: اين آيات بينات چيست؟ فرمود:

يكى مقام ابراهيم است كه ابراهيم بر بالاى آن ايستاد و جاى پايش در سنگ نشست، و ديگر حجر الاسود، و سوم منزل اسماعيل است.[1][2] مؤلف قدس سره: و در اين معنا رواياتى ديگر نيز هست و بعيد نيست كه ذكر اين امور از باب شمردن آيات بينات باشد. هر چند كه نام آنها در آيه نيامده است.

و در تفسير عياشى از عبد الصمد روايت آورده كه گفت: ابو جعفر (منصور دوانقى) از اهل مكه خواست تا خانه‌هاى اطراف مسجد را از ايشان بخرد و به وسعت مسجد بيفزايد اهل مكه نپذيرفتند، و او هر چه تشويقشان كرد موفق به جلب رضايت آنان نشد.

ناگزير نزد امام صادق ع آمد و گفت: من از اينها خواستم تا خانه‌هايشان را بفروشند و بخرم خراب كنم تا مسجد را توسعه دهم، قبول نكردند و من از اين جهت سخت اندوهناكم، امام صادق ع فرمود: هيچ جاى غصه نيست براى اينكه منطق تو و دليلت عليه آنان روشن است. منصور پرسيد: چه منطقى عليه آنان دارم؟ فرمود: كتاب خداى تعالى.

منصور پرسيد: اين حجت در كجاى كتاب خدا است؟ فرمود: آيه شريفه:(إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ ...) براى اينكه خداى تعالى در اين آيه به تو خبر داده از اينكه اولين بيتى‌

[1] تفسير عياشى ج 1 ص 187 ش 99 ط تهران.

[2] كافى ج 4 ص 223 ح 1.