ع شريك در دعوى و در نتيجه شريك در نفرين نيستند.

در پاسخ مى‌گوئيم: مقام آن آيات كه از يك نفر تعبير به جمع آورده، با مقام آيه مورد بحث فرق دارد و آن اين است كه در آياتى كه لفظ جمع را در مورد مفرد اطلاق كرده، براى اين بوده كه فرد دخالت بخصوصى نداشته، و آنچه از آن فرد سر زد ممكن است از ديگران هم سر بزند، پس ديگران هم در آن عمل و در ملحق شدن به مورد آيه شريك آن فردند، پس بايد لفظ را جمع بياورد تا اگر ديگران هم خواستند آن عمل را انجام بدهند حكمش را بدانند و اما در جايى كه ممكن نيست عمل مورد نظر از ديگران نيز سر بزند و عمل مورد آيه چيزى نيست كه براى ديگران هم پيش بيايد، بدون شك نبايد لفظ را جمع بياورد، مثل آيه شريفه:(وَ إِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَ اتَّقِ اللَّهَ)[1]، و آيه شريفه:(لِسانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَ هذا لِسانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ)[2] و آيه:( إِنَّا أَحْلَلْنا لَكَ أَزْواجَكَ اللَّاتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَ‌)- تا آنجا كه مى‌فرمايد-(وَ امْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَها لِلنَّبِيِّ، إِنْ أَرادَ النَّبِيُّ أَنْ يَسْتَنْكِحَها خالِصَةً لَكَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ )[3].

آيه مورد بحث هم كه راجع به مباهله است از اين قبيل آيات است، چون مباهله رسول خدا ص با نصاراى نجران چيزى نيست كه جز در مورد خودش اتفاق بيفتد، پس اگر در همين مورد كه اتفاق افتاده مدعيان در هر دو طرف به وصف جمع و چند نفرى نبوده باشند، نبايد مى‌فرمود: كاذبين (با صيغه جمع).

[در قضيه مباهله، رسول اللَّه 6 اهل بيت خود را بعنوان نمونه‌هايى از مؤمنين همراه نبرد بلكه به عنوان شركاء خود در دعوت همراه برد]

حال اگر بگويى نصارايى كه به سوى رسول خدا ص آمده بودند، همگى صاحب دعوى بودند و مى‌گفتند: مسيح، اللَّه و يا حد اقل پسر اللَّه و يا سومى از سوى خدا است و در اين دعوى هيچ فرقى بينشان نبود، مردانشان همين دعوى را داشتند، زنانشان هم همين دعوى را اظهار مى‌كردند، در جانب رسول اللَّه ص هم همين طور بود، يعنى هم رسول خدا

[1] و آن زمان كه به آن شخص كه هم خدا به او انعام كرد( و به شرف اسلامش مشرف نمود و هم تو به او احسان كردى) و دختر عمه‌ات را به ازدواجش درآوردى، مى‌گفتى همسرت را نگه دار و طلاق مده و از خدا بترس. سوره احزاب، آيه 37 .

[2] زبان آن كسى( آهنگرى) كه اينان قرآن را به ناحق به او نسبت مى‌دهند، غير عربى است و اين لسانى است عربى و آشكار. سوره نحل، آيه 103 .

[3] و هر زنى مؤمنه كه خود را به پيامبر ببخشد، همسر او مى‌شود،( البته اين حكم مخصوص رسول خدا ص است و ديگران بايد نكاح كنند. اگر رسول بخواهد بپذيرد كه در اين صورت كسى ديگرى نمى‌تواند شوهر او شود. سوره احزاب، آيه 50 .