بخواهد، و بخواهد كه نشانه‌اى برايش قرار دهد و چه محذورى در آن هست، بله اگر دعايش مستجاب نشده بود و خدا نشانه‌اى براى استجابت دعايش قرار نداده بود اشكال بالا بجا و وارد بود.

علاوه بر اينكه خصوصيت خود آيت و نشانه- كه سخن نگفتن در مدت سه روز باشد- مؤيد و بلكه دليل بر همين وجه است، براى اينكه هر چند براى شيطان امكان اين معنا هست كه در جسم انبيا تصرف نموده، و يا عمل آنان را از رسيدن به نتيجه كه همان ترويج دين است باز بدارد، و نگذارد مردم به ايشان روى آورند، و در نتيجه نيروى دشمنان دين ضعيف گردد.

[تصرف شيطان در نفوس انبياء (ع) محال است‌]

و آيات زير هم نمونه‌اى از اين تصرفات را ذكر نموده، در باره تصرف شيطان در جسم ايوب (ع) مى‌فرمايد:(وَ اذْكُرْ عَبْدَنا أَيُّوبَ، إِذْ نادى‌ رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الشَّيْطانُ بِنُصْبٍ وَ عَذابٍ)[1].

و در باره جلوگيريش از ترويج دين مى‌فرمايد:(وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ وَ لا نَبِيٍّ إِلَّا إِذا تَمَنَّى أَلْقَى الشَّيْطانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ، فَيَنْسَخُ اللَّهُ ما يُلْقِي الشَّيْطانُ ثُمَّ يُحْكِمُ اللَّهُ آياتِهِ)[2] يعنى قبل از تو هيچ رسول و نبيى نفرستاديم مگر آنكه هر وقت قرائت كرد، شيطان در قرائت وى دسيسه كرد، در نتيجه خداى تعالى آنچه را شيطان القا كرده بود نسخ نموده، آن گاه آيات خود را تحكيم مى‌بخشيد.

و در باره تصرف شيطان در حافظه انبيا، از همسفر موسى حكايت نموده كه گفت:

(فَإِنِّي نَسِيتُ الْحُوتَ، وَ ما أَنْسانِيهُ إِلَّا الشَّيْطانُ)[3].

ليكن اين دست اندازى‌هاى شيطان و امثال آن بجز آزار دادن انبيا اثرى ديگر ندارد، و اما دست اندازيش در نفوس انبيا محال است چون انبيا از چنين خطرها معصوم و مصونند كه بيانش در سابق در بحثى كه راجع به عصمت انبيا كرديم گذشت.

حال ببينيم معناى آيتى كه خداى تعالى آن را نشانه صاحب فرزند شدن زكريا قرار داده چيست؟.

از ظاهر آيه:(آيَتُكَ أَلَّا تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ إِلَّا رَمْزاً، وَ اذْكُرْ رَبَّكَ كَثِيراً وَ سَبِّحْ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِبْكارِ) برمى‌آيد كه آن جناب در آن سه روز قادر به سخن گفتن با كسى نبوده و زبانش از هر سخنى غير از ذكر خدا و تسبيح او بسته بوده است، و اين تصرفى خاص و آيتى‌

[1] سوره ص آيه 41.

[2] سوره حج آيه 52.

[3] من ماهى را فراموش كردم، و آن را از يادم نبرد مگر شيطان( سوره كهف آيه 63).