چسبيده)، و چشمهايش گود افتاده از مشاهده اين حال ناراحت شد، در همين بين جبرئيل نازل شد، و عرضه داشت: اين سوره را بگير، خدا تو را در داشتن چنين اهل بيتى تهنيت مى‌گويد، آن گاه سوره را قرائت كرد[1].

مؤلف: اين روايت به چند طريق از عطاء از ابن عباس نقل شده، و بحرانى آن را در غاية المرام از ابى المؤيد موفق بن احمد صاحب كتاب فضائل امير المؤمنين، و او به سند خود از مجاهد از ابن عباس نقل كرده، و نيز از او به سند ديگرى از ضحاك از ابن عباس‌[2] نقل كرده. و نيز از حموينى صاحب كتاب فرائد السمطين به سند خود از مجاهد از ابن عباس‌[3] نقل كرده. و نيز از ثعلبى و او به سند خود از ابى صالح از ابن عباس‌[4] نقل كرده است. و صاحب مجمع البيان از تفسير واحدى روايت كرده‌[5].

در مجمع البيان به سند خود از حاكم، و او به سند خود از سعيد بن مسيب، از على بن ابى طالب روايت كرده كه فرمود: از رسول خدا 6 از ثواب قرآن پرسيدم، و رسول خدا 6 مرا از ثواب سوره‌هاى قرآن به همان نحوى كه از آسمان نازل شده بود خبر داد.

فرمود: اولين سوره‌اى كه در مكه نازل شد سوره فاتحة الكتاب بود، بعد از آن سوره اقرء باسم ربك، و سپس سوره ن نازل شد- تا آنجا كه فرمود- و اولين سوره‌اى كه در مدينه نازل شد، سوره بقره، سپس انفال، بعد از آن آل عمران، آن گاه احزاب، سپس ممتحنه، بعد از آن نساء، سپس اذا زلزلت، بعد حديد، و آن گاه محمد، رعد، الرحمن و هل اتى نازل شد- تا آخر حديث‌[6].

باز در مجمع البيان از ابو حمزه ثمالى روايت شده كه وى در تفسير خود گفته: حسن بن حسن ابو عبد اللَّه بن حسن برايم حديث كرد كه اين سوره تماميش در مدينه در شان على و فاطمه (ع) نازل شد[7].

و در تفسير قمى از پدرش از عبد اللَّه بن ميمون از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: نزد فاطمه (ع) مقدارى جو بود، با آن عصيده‌اى درست كرد،

[1] تفسير كشاف، ج 4، ص 670.

[2] غاية المرام، ص 368، ط تهران.

[3] فرائد السمطين، ج 2، ص 53.

[4] فرائد السمطين، ج 2، ص 54، ط بيروت.

[5] ( 5 و 6 و 7) مجمع البيان، ج 10، ص 405.

[6] ( 5 و 6 و 7) مجمع البيان، ج 10، ص 405.

[7] ( 5 و 6 و 7) مجمع البيان، ج 10، ص 405.