حجتى است بر اينكه قرآن منزه از تقول و افترا است.

(وَ إِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنْكُمْ مُكَذِّبِينَ وَ إِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْكافِرِينَ) يعنى ما مى‌دانيم كه بعضى از شما تكذيب‌گرند، و همين تكذيبشان حسرتى خواهد بود براى آنان، كه اين حسرت را در روزى كه محشور مى‌شوند احساس خواهند كرد.

(وَ إِنَّهُ لَحَقُّ الْيَقِينِ فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ) در آخر سوره واقعه نظير اين دو آيه گذشت، و در باره‌اش سخن گفته شد، و اين دو سوره يعنى واقعه و حاقه هر دو يك غرض را دنبال مى‌كنند، و آن بيان اوصاف روز قيامت است، سياق هر دو و آخر آنها نيز يكى است، و آيه مورد بحث سوگندى است بر حقانيت قرآن، كه از روز قيامت خبر مى‌دهد، و اين دو سوره هر دو با اين نكته ختم مى‌شوند كه قرآن و آنچه خبر داده كه در قيامت واقع مى‌شود حق اليقين است، و آن گاه رسول گرامى خود را دستور مى‌دهد به اينكه اسم پروردگار عظيم خود را تسبيح گويد، يعنى منزه بدارد از اينكه عالم را به باطل بيافريند، و براى آن هدفى به نام معاد قرار ندهد، و از اينكه معارف حقى را كه قرآن در امر مبدأ و معاد بيان مى‌كند باطل سازد.