نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 19 صفحه : 4
بيان آيات
[اشاره به مفاد كلى سوره مباركه طور و بيان مقصود از طور ]
غرض
اين سوره تهديد و انذار كسانى است كه هر آيتى را تكذيب نموده و همواره با حق عناد
مىورزند. مىخواهد اينگونه كفار را به عذابى كه براى روز قيامتشان آماده كرده بيم
دهد و به همين منظور با سوگندهايى غليظ، از وقوع چنين عذابى و تحقق آن در قيامت
خبر مىدهد و مىفرمايد: عذاب آن روز، ايشان را رها نخواهد كرد تا بر آنان واقع
شود، و هيچ گريزى از آن ندارند.
سپس
پارهاى از صفات آن عذاب و آن ويل را كه عذابى است عمومى و جدا ناشدنى بيان
مىكند، و در مقابل، قسمتى از نعمتهاى اهل نعيم آن روز را كه همان متقين هستند شرح
مىدهد، همانهايى كه در دنيا در ميان اهل خود به شفقت رفتار مىكردند، و خدا را به
ايمان مىخواندند، و به يكتايى مىستودند.
و
آن گاه شروع مىكند به توبيخ مكذبين، كه نسبتهاى ناروايى به رسول خدا 6 و به
قرآن و دين حقى كه بر آن جناب نازل شده مىدادند.
و
در پايان، سوره را با تكرار همان تهديدها ختم نموده، رسول گرامى خود را دستور
مىدهد به اينكه پروردگار خود را تسبيح گويد. و اين سوره به شهادت سياق آياتش، در
مكه نازل شده است.
و الطور بعضى[1] از مفسرين
گفتهاند: طور به معناى مطلق كوه است، و هر كوهى را طور مىگويند، و
ليكن استعمالش در آن كوهى كه موسى (ع) با خداى تعالى سخن گفت غلبه يافته، و در آيه
مورد بحث هم مناسبتر آن است كه همان كوه منظور باشد، چون سوگند همواره به چيزى
مىخورند كه نوعى قداست داشته باشد، و از ميان كوهها اين كوه است كه خداى تعالى
مقدسش دانسته، و پر بركتش ساخته است، هم چنان كه در آيه(وَ طُورِ سِينِينَ)[2]
نيز به آن سوگند ياد كرده و در آيه(وَ نادَيْناهُ مِنْ
جانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ)[3] از
آن نام