رفته، كلمه يفصل را به داورى معنا مى‌كنيم، و مى‌گوييم معنايش اين است كه:

پروردگار تو در قيامت بين آنان در آنچه در باره‌اش اختلاف مى‌كنند داورى خواهد كرد.

(وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ)- اين جمله متمم جمله‌(لَنْ تَنْفَعَكُمْ) و به منزله تاكيد آن است، و معنايش اين است كه: روز قيامت أرحام و اولاد، شما را در برطرف كردن آثار اين خيانت و امثال آن سودى نخواهند داشت، و خدا بدانچه مى‌كنيد بينا است و چيزى بر او پوشيده نيست، و به عظمت اين خيانت شما آگاه است، و خواه ناخواه شما را بر آن مؤاخذه خواهد نمود.

[اسوه بودن ابراهيم 7 و پيروانش در تبرى از مشركين و توضيح در باره استغفار ابراهيم 7 براى پدر و اينكه استثناى‌(إِلَّا قَوْلَ إِبْراهِيمَ لِأَبِيهِ ...) متصل است يا منقطع‌]

( قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ‌) ...(أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ) در اين جمله خطاب را متوجه مؤمنين كرده. و جمله‌(أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ) معنايش اتباع و اقتداء نيكو به ابراهيم است. و جمله‌(وَ الَّذِينَ مَعَهُ) به ظاهرش دلالت دارد بر اينكه غير از لوط و همسر ابراهيم كسانى ديگر نيز به وى ايمان آورده بودند.

(إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ)- يعنى ما از شما و از بت‌هاى شما بيزاريم، و اين بيان همان چيزى است كه بايد در آن اسوه و اقتداء داشته باشند.

(كَفَرْنا بِكُمْ وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ)- اين قسمت از آيه برائت را به آثارش معنا مى‌كند، و آثار برائت همين است كه به عقيده آنان كفر بورزند، و ما دام كه مشركند با آنان دشمنى كنند تا روزى كه خداى واحد سبحان را بپرستند.

و مراد از كفر ورزيدن به آنان، كفر ورزيدن به شرك آنان است، به دليل اينكه فرموده: (حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ‌)- تا زمانى كه به خداى واحد ايمان بياوريد و معناى كفر به شرك آنان اين است كه با شرك آنان عملا مخالفت شود، هم چنان كه عداوت مخالفت و ناسازگارى قلبى است.

خود آنان برائتشان از مشركين را به سه امر تفسير كرده‌اند: اول مخالفت عملى با شرك آنان، دوم عداوت قلبى با ايشان، و سوم استمرار اين وضع ما دام كه بر شرك خود باقى‌اند. مگر اينكه دست از شرك برداشته، به خداى واحد ايمان آورند.

(إِلَّا قَوْلَ إِبْراهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَ ما أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ)- اين جمله استثنايى است از كليتى كه جمله‌هاى قبل بر آن دلالت مى‌كرد، و آن اين بود كه ابراهيم و مؤمنينى كه با وى بودند، از قوم مشرك خود به طور كلى و مطلق، تبرى جستند، و هر رابطه‌اى كه ايشان را به آنان پيوسته كند قطع نمودند، به جز يك رابطه، و آن گفتار ابراهيم به پدرش بود كه گفت:(لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ ...).