نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 19 صفحه : 220
[رواياتى
در ذيل آيات مربوط به بهشت و نعمتهاى بهشتى]
و
در الدر المنثور است كه ابن ابى الدنيا در كتاب صفة الجنة ، و بزار،
ابن مردويه، و بيهقى در كتاب البعث ، از عبد اللَّه بن مسعود روايت
كردهاند كه گفت: رسول خدا 6 به من فرمود: همين كه در بهشت نگاهت به مرغى بيفتد
و هوس بريان شده آن را بكنى، همان مرغ در حالى كه بريان شده پيش رويت مىافتد[1].
مؤلف:
در اين معنا روايات بسيارى رسيده و در بعضى از آنها آمده كه مؤمن هوس هر چيز را
بكند برايش حاضر مىشود، و او از آن چيز مىخورد، و بقيهاش به همان حالت اول بر
مىگردد، مثلا اگر مرغ باشد به سوى محل خود پرواز مىكند، و تازه در بين مرغان
افتخار هم مىكند.
و
در تفسير قمى در ذيل آيه شريفه (لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ
لا تَأْثِيماً) امام فرموده: لغو و تاثيم عبارت است از فحش و دروغ و غنا[2].
مؤلف:
شايد مراد از غنا ، لهو باشد، و ممكن هم هست كلمه غنا تصحيف شده
خناء باشد، يعنى ناقل حديث آن را درست ننوشته باشد و خناء به معناى
ناسزاگويى و فحش است.
و
نيز در همان كتاب در ذيل آيه(وَ أَصْحابُ الْيَمِينِ ما
أَصْحابُ الْيَمِينِ) نقل مىكند كه امام فرمود: اصحاب
يمين عبارتند از على بن ابى طالب و شيعيان او[3].
مؤلف:
اين روايت نظر دارد به رواياتى كه در تفسير آيه(يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ
بِيَمِينِهِ)[4] وارد
شده، كه در آن روايات كلمه يمين به امام حق معنا شده. و معناى روايت قمى اين
مىشود كه: يمين، على (ع) است، و اصحاب يمين اصحاب آن جناب و شيعيان او هستند. و
به هر حال روايت از باب نشان دادن مصداق بارز آيه است، نه اينكه بخواهد بفرمايد
آيه شريفه در خصوص على (ع) و شيعيانش نازل شده.
باز
در آن كتاب در ذيل آيه(فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ)
آمده كه اين سدر درختى است كه نه برگ دارد و نه خار، و وقتى امام صادق (ع) آيه(وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ) را تلاوت كرد، در معنايش فرمود يعنى
رويهم چيده شده[5].