نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 17 صفحه : 60
و جمله(إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ غَفُورٌ) معناى تعليل را افاده مىكند. و مىرساند كه خدا
به علت اينكه عزيز است، يعنى قاهرى غير مقهور، و غالبى غير مغلوب از هر جهت است،
لذا عارفان از او خشيت دارند، و نيز به علت اينكه غفور يعنى نسبت به گناهان و
خطاها، بسيار آمرزنده است، لذا عارفان به او ايمان مىآورند، و به درگاهش تقرب
مىجويند، و مشتاق لقاى او هستند.
(إِنَّ الَّذِينَ يَتْلُونَ كِتابَ اللَّهِ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَنْفَقُوا
مِمَّا رَزَقْناهُمْ سِرًّا وَ عَلانِيَةً يَرْجُونَ تِجارَةً لَنْ تَبُورَ)
تلاوت كتاب به معناى خواندن قرآن است، كه خداى سبحان آن را ستوده. و
اقامه نماز به معناى ادامه برآوردن آن و محافظت از ترك نشدن آن است. و
انفاق از رزق در سر و علانيه به معناى اين است كه: از مال خود به فقراء
مىدهند، و چون در انفاقهاى مستحبى مىترسند جنبه خودنمايى به خود بگيرد، و خلوص
آن از بين برود، لذا آن را پنهانى مىدهند، و در انفاقهاى واجب براى اينكه اطاعت
خدا در بين مردم شايع شود و ديگران هم تشويق شوند، علنى مىدهند.
(يَرْجُونَ تِجارَةً لَنْ تَبُورَ)- يعنى تجارتى را اميدوارند
كه به هيچ وجه ضرر نمىآورد، بعضى[1] از مفسرين
گفتهاند: جمله يرجون ... خبر است براى كلمه ان كه
در اول آيه است . و نزد بعضى ديگر خبر ان مقدر است. و جمله(لِيُوَفِّيَهُمْ ...) متعلق به آن است و معنايش اين است
كه: اگر كردند آنچه را كه كردند، براى اين بود كه خدا پاداشهايشان را بدهد.
(لِيُوَفِّيَهُمْ أُجُورَهُمْ وَ يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ
شَكُورٌ) كلمه ليوفيهم متعلق است به جمله يتلون و
آنچه كه در آيه سابق، بر آن عطف شده بود، و معنايش اين است كه: آنان كه كتاب خدا
را تلاوت مىكنند، و نماز را به استمرار انجام مىدهند، هر چه مىكنند به اين
منظور مىكنند كه خدا پاداشهايشان را به طور كامل بدهد، و چيزى از ثواب اعمال از
ايشان فوت نشود.
(وَ يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ)- ممكن است مراد از اين فضل و زيادت،
دو چندانى ثواب باشد، هم چنان كه فرموده:(مَنْ جاءَ
بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها)[2] و
نيز فرموده: