صلات را مقيد به قيدى نكرده، و همچنين صلات ملائكه او بر آن جناب، انعطاف ايشان است بر وى، به اينكه او را تزكيه نموده و برايش استغفار كنند، و صلات مؤمنين بر او انعطاف ايشان است به وسيله درخواست رحمت براى او.

و در اينكه قبل از امر به مؤمنين كه بر او صلوات بفرستيد، نخست صلات خود و ملائكه خود را ذكر كرده، دلالتى هست بر اينكه صلوات مؤمنين بر آن جناب به پيروى خداى سبحان، و متابعت ملائكه اوست، و اين خود نهى آينده را تاكيد مى‌كند.

از طريق شيعه و سنى هم روايت بسيار زياد رسيده، در اينكه طريق صلوات فرستادن مؤمنين بر آن جناب، اين است كه از خدا بخواهند بر او و آل او صلوات بفرستد.

[معناى اينكه خدا آزار دهندگان پيامبر 6 را در دنيا و آخرت لعنت كرده است‌]

(إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِيناً) همه مى‌دانيم كه خداى تعالى منزه است از اينكه كسى او را بيازارد، و يا هر چيزى كه بويى از نقص و خوارى داشته باشد به ساحت او راه يابد، پس اگر در آيه مورد بحث مى‌بينيم كه خدا را در اذيت شدن با رسولش شريك كرده مى‌فهميم كه خواسته است از رسول خود احترام كرده باشد، و نيز اشاره كند به اينكه هر كس قصد سويى نسبت به رسول كند، در حقيقت نسبت به خدا هم كرده، چون رسول بدان جهت كه رسول است، هدفى جز خدا ندارد، پس هر كس او را قصد كند، چه به خير و چه به سوء، خدا را قصد كرده است.

در آيه مورد بحث افرادى كه در صدد بر مى‌آيند كه رسول خدا 6 را اذيت كنند، به لعنت در دنيا و آخرت وعده داده شده‌اند، و لعنت به معناى دور كردن از رحمت است، و چون رحمت مخصوص به مؤمنين، عبارت است از هدايت به سوى عقايد حق، و ايمان حقيقى و بدنبال آن عمل صالح، در نتيجه دورى از رحمت در دنيا، به معناى محروميت او از اين هدايت است، و اين محروم ساختن جنبه كيفر دارد، و در نتيجه همان طبع قلوبى است كه در آيه‌(لَعَنَّاهُمْ وَ جَعَلْنا قُلُوبَهُمْ قاسِيَةً)[1] و آيه‌(وَ لكِنْ لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَلا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا)[2] و آيه‌(أُولئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ، فَأَصَمَّهُمْ وَ أَعْمى‌ أَبْصارَهُمْ)[3] به آن اشاره نموده، و آيه شريفه مورد بحث با اين آيات منطبق است.

[1] لعنتشان كرديم و دلهايشان را دچار قساوت ساختيم. سوره مائده، آيه 13.

[2] ليكن خدا لعنتشان كرد، و در نتيجه ديگر ايمان نمى‌آورند، مگر اندكى. سوره نساء، آيه 46.

[3] اينان كسانى هستند كه خدا لعنتشان كرده، و در نتيجه كر و كورشان ساخته. سوره محمد، آيه 23.