ايشان را به خانه ما آورد، پس رسول خدا 6 عبايى بافت فدك بر سر ايشان انداخت، و دست خود را روى سر همگى آنان گذاشت، و گفت: بار الها! اينهايند اهل محمد،- و در نقلى ديگر آمده اينهايند آل محمد- پس صلوات و بركات خود را بر آل محمد قرار ده، همانطور كه بر آل ابراهيم قرار دادى، و تو حميد و مجيدى، ام سلمه مى‌گويد: پس من عبا را بلند كردم كه من نيز جزو آنان باشم، رسول خدا 6 عبا را از دستم كشيد، و فرمود: تو عاقبت بخير هستى‌[1].

مؤلف: اين روايت را صاحب غاية المرام هم از عبد اللَّه بن احمد بن حنبل، از پدرش احمد، و او به سند خود از ام سلمه نقل كرده است.

[روايات متعدد در باره نزول آيه تطهير در باره پنج تن : كه در زير كساى پيامبر 6 جمع شده بودند]

و در همان كتاب است: كه ابن مردويه، از ام سلمه روايت كرده كه گفت: آيه‌(إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً) در خانه من نازل شد، و در خانه هفت نفر بودند، جبرئيل، ميكائيل، على، فاطمه، حسن، و حسين، و من كه دم در ايستاده بودم، عرضه داشتم: يا رسول اللَّه 6 آيا من از اهل بيت نيستم؟ فرمود تو عاقبت بخيرى، تو از همسران پيغمبرى‌[2].

باز در همان كتاب است كه ابن جرير، و ابن منذر، و ابن ابى حاتم، و طبرانى، و ابن مردويه همگى از ام سلمه همسر رسول خدا 6 روايت كرده‌اند كه رسول خدا 6 در خانه او عبايى بافت خيبر به روى خود كشيده، و خوابيده بود، كه فاطمه از در درآمد، در حالى كه ظرفى غذا با خود آورده بود، رسول خدا فرمود:

همسرت و دو پسرانت حسن و حسين را صدا بزن، فاطمه برگشت و ايشان را با خود بياورد، در همان بين كه داشتند آن غذا را مى‌خوردند اين آيه نازل شد:(إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً).

پس رسول خدا 6 زيادى جامه‌اى كه داشت بر سر آنان كشيد، آن گاه دست خود را از زير كسا بيرون آورد، به آسمان اشاره كرد، و عرضه داشت:

بار الها اينها اهل بيت من، و خاصگان من هستند، پس پليدى را از ايشان ببر، و تطهيرشان كن، و اين كلام را سه بار تكرار كرد.

ام سلمه مى‌گويد: من سر خود را در زير جامه بردم، و عرضه داشتم: يا رسول اللَّه 6 منهم با شمايم، حضرت دو بار فرمود: تو عاقبت بخيرى‌[3].

[1] ( 1 و 2 و 3) الدر المنثور، ج 5، ص 198.

[2] ( 1 و 2 و 3) الدر المنثور، ج 5، ص 198.

[3] ( 1 و 2 و 3) الدر المنثور، ج 5، ص 198.