زياد شدن عذاب است، و چون بر اين عذاب دو برابر افزوده شود مجموع سه برابر مى‌گردد.

آيه شريفه با جمله‌(وَ كانَ ذلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيراً) ختم شده، تا اشاره كند به اينكه صرف همسرى پيغمبر جلوگير عذاب دو چندان نمى‌شود، هيچ ملاكى براى احترام نيست مگر تقوى، و همسرى پيغمبر وقتى اثر نيك دارد كه توأم با تقوى باشد، و اما با معصيت اثرى جز دورتر شدن، و وبال بيشتر آوردن ندارد.

[همسران پيامبر 6 در برابر عمل خوب و بد خود پاداش و كيفر دو برابر دارند و بايد در اطاعت خدا و رسول 6 دقت و مواظبت بيشترى داشته باشند]

(وَ مَنْ يَقْنُتْ مِنْكُنَّ لِلَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تَعْمَلْ صالِحاً نُؤْتِها أَجْرَها مَرَّتَيْنِ ...) كلمه قنوت به معناى خضوع است‌[1] و بعضى‌[2] گفته‌اند: به معناى اطاعت است، بعضى‌[3] ديگر به معناى ملازمت و مداومت در اطاعت و خضوع گرفته‌اند، و كلمه اعتاد به معناى تهيه كردن است، و رزق كريم مصداق بارزش بهشت است.

و معناى آيه اين است كه هر يك از شما همسران رسول خدا 6 براى خدا و رسول او خاضع شود، و يا ملازم اطاعت و خضوع براى خدا و رسول باشد، و عمل صالح كند، اجرش را دو باره مى‌دهيم، يعنى دو برابر مى‌دهيم، و برايش رزقى كريم، يعنى بهشت آماده مى‌كنيم.

در اين آيه التفاتى از غيبت (و اين براى خدا آسان است) به تكلم با غير (مى‌دهيم- و آماده مى‌كنيم) به كار رفته، تا اعلام بدارد: كه چنين افرادى به درگاه خدا نزديكند، و خدا برايشان احترام قائل است، هم چنان كه سياق غيبت قبلى مى‌فهماند كه آنهايى كه مرتكب فاحشه مبينه مى‌شوند، از خدا دورند، و خدا هيچ ارزشى برايشان قائل نيست، و همسرى رسول خدا 6 كمترين اثرى برايشان ندارد.

(يا نِساءَ النَّبِيِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنَ النِّساءِ إِنِ اتَّقَيْتُنَّ فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ) اين آيه برابرى زنان پيغمبر با ساير زنان را نفى مى‌كند، و مى‌فرمايد: شما با ساير زنان برابر نيستيد اگر تقوى به خرج دهيد، و مقام آنها را به همان شرطى كه گفته شد بالا مى‌برد، آن گاه از پاره‌اى از كارها نهى، و به پاره‌اى از كارها امر مى‌كند، امر و نهيى كه متفرع بر برابر نبودن آنان با ساير زنان است، چون بعد از آنكه مى‌فرمايد شما مثل ساير زنان نيستيد، با كلمه فاء- پس آن امر و نهى را متفرع بر آن نموده، فرموده، پس در سخن خضوع نكنيد، (و چون‌

[1] روح المعانى، ج 22، ص 2.

[2] ( 2 و 3) مجمع البيان، ج 8، ص 354.

[3] ( 2 و 3) مجمع البيان، ج 8، ص 354.