هنگامى كه غالب بودند، و خلاصه هم هنگام مغلوب شدن و هم هنگام غالب شدنشان، ولى معناى اول بهتر است، هر چند كه بهتر بودنش به حدى نيست كه بگوييم تنها آن معنا متعين است.

[وجوهى كه در معناى آيه:(يَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ بِنَصْرِ اللَّهِ ...) و ارتباط آن با قبل (غلبت الروم ...) گفته شده است‌]

(وَ يَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ بِنَصْرِ اللَّهِ يَنْصُرُ مَنْ يَشاءُ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ) ظرف: در اين روز، متعلق است به يفرح ، و همچنين كلمه‌(بِنَصْرِ اللَّهِ)، و معناى آيه اين است كه: روزى كه روم غلبه مى‌كند مؤمنان به نصرت خدا- كه وعده ديگر او است- خوشحال مى‌شوند، (و با خود مى‌گويند خدا دو وعده داده بود، يكى پيشگويى غلبه روم بود، و دوم يارى مؤمنان، اولى صورت خارج به خود گرفت، پس معلوم مى‌شود آن ديگر هم خواهد شد).

جمله‌(يَنْصُرُ مَنْ يَشاءُ)، جمله‌اى است از نو، كه جمله‌(لِلَّهِ الْأَمْرُ مِنْ قَبْلُ وَ مِنْ بَعْدُ) را تقرير و اثبات مى‌كند، و در جمله‌(وَ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ) مى‌خواهد بفرمايد: خدا عزيز است، و به همين جهت هر كه را بخواهد با يارى خود عزت مى‌دهد، و رحيم است، رحمت خود را به هر كس بخواهد اختصاص مى‌دهد.

البته در معنا و تفسير آيه مورد بحث وجوه ديگرى است ضعيف، كه ذيلا از نظر خواننده مى‌گذرد.

اول اينكه: جمله و يومئذ عطف باشد بر جمله من قبل ، و مراد از آن اين باشد كه سلطنت خدا مختص به قبل و بعد نيست، بلكه حال نيز در تحت سلطنت اوست، گويا فرموده: امر به دست خدا است، چه قبل از فلان، و چه بعد از آن، و چه در حال، آن گاه جمله‌(يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ) ابتداى كلام است، اشكال اين وجه اين است كه نظم آيه را به هم مى‌زند، و اول آن از آخرش جدا مى‌گردد.

دوم اينكه: كلمه‌(بِنَصْرِ اللَّهِ) متعلق است به كلمه مؤمنون نه به كلمه يفرح آن گاه به ملازمه‌اى كه در مقام هست، فهميده مى‌شود كه غلبه روم به نصرت خدا بوده.

اشكال اين وجه اين است كه: مستلزم آن مى‌شود كه مؤمنين هم در روز غلبه فرس خوشحال شوند، و هم در روز غلبه روم، چون در غلبه نصرتى است براى طرف غالب، و نصرت هم هميشه از خدا است، هم چنان كه خودش فرموده:(وَ مَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ)[1] پس اگر در آيه، فرح مؤمنين را اختصاص داده به روز غلبه روم، ترجيح بدون مرجحى مرتكب‌

[1] نصرت نمى‌رسد مگر از ناحيه خداى عزيز و حكيم. سوره آل عمران، آيه 126.