نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 16 صفحه : 212
فرموده:
لا صلاة لمن لم يطع الصلاة و طاعة الصلاة ان تنتهى عن الفحشاء و المنكر- نماز نيست
نماز كسى كه نماز خود را اطاعت نمىكند، و اطاعت نماز اين است كه از فحشاء و منكر
دست بردارد [1].
مؤلف:
اين روايت را صاحب الدر المنثور نيز از ابن مسعود و غير او آورده[2].
و
نيز در همان كتاب است كه انس روايت كرده كه جوانى از انصار نمازهاى خود را با رسول
خدا 6 مىخواند، و در عين حال مرتكب فحشاء هم مىشد اين خبر به رسول خدا 6
رسيد، فرمود نماز او روزى او را از فحشاء باز خواهد داشت[3].
و
نيز در همان كتاب است كه علماى اماميه از امام صادق (ع) روايت كردهاند، كه فرمود:
هر كه دوست مىدارد بداند نمازش قبول شده يا نه، به خود بنگرد، كه آيا نمازش او را
از فحشاء و منكر بازمىدارد يا نه؟ به همان مقدار كه بازش مىدارد قبول شده[4].
و
در تفسير قمى در ذيل جمله(وَ لَذِكْرُ اللَّهِ
أَكْبَرُ) مىگويد: در روايت ابى الجارود از امام باقر (ع) آمده كه آن جناب در
معناى اين جمله مىفرمود: يعنى، اينكه خدا به ياد نمازگزاران است مهمتر است از
اينكه نمازگزاران از او ياد مىكنند، مگر نشنيدى كه فرمود:
(فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ)- مرا به ياد آوريد تا شما را به ياد
آورم ؟[5].
مؤلف:
اين يكى از همان چند معنايى است كه در ذيل آيه شريفه نقل كرديم.
و
در تفسير نور الثقلين از مجمع البيان نقل كرده كه گفته است: اصحاب ما اماميه از
امام صادق (ع) روايت كردهاند، كه فرمود: منظور از ذكر اللَّه ياد خدا
است، در هنگام برخورد به حلال و حرام او، (يعنى در برابر حلالش شكر گفتن، و از
حرامش پرهيز كردن)[6].
و
در همان كتاب از معاذ بن جبل روايت كرده كه گفت: من از رسول خدا 6 پرسيدم كدام
يك از اعمال محبوبترين عمل نزد خدا است؟ فرمود:
اينكه
بميرى در حالى كه زبانت از ذكر خداى عز و جل تر باشد[7].