فرموده: لا صلاة لمن لم يطع الصلاة و طاعة الصلاة ان تنتهى عن الفحشاء و المنكر- نماز نيست نماز كسى كه نماز خود را اطاعت نمى‌كند، و اطاعت نماز اين است كه از فحشاء و منكر دست بردارد [1].

مؤلف: اين روايت را صاحب الدر المنثور نيز از ابن مسعود و غير او آورده‌[2].

و نيز در همان كتاب است كه انس روايت كرده كه جوانى از انصار نمازهاى خود را با رسول خدا 6 مى‌خواند، و در عين حال مرتكب فحشاء هم مى‌شد اين خبر به رسول خدا 6 رسيد، فرمود نماز او روزى او را از فحشاء باز خواهد داشت‌[3].

و نيز در همان كتاب است كه علماى اماميه از امام صادق (ع) روايت كرده‌اند، كه فرمود: هر كه دوست مى‌دارد بداند نمازش قبول شده يا نه، به خود بنگرد، كه آيا نمازش او را از فحشاء و منكر بازمى‌دارد يا نه؟ به همان مقدار كه بازش مى‌دارد قبول شده‌[4].

و در تفسير قمى در ذيل جمله‌(وَ لَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ) مى‌گويد: در روايت ابى الجارود از امام باقر (ع) آمده كه آن جناب در معناى اين جمله مى‌فرمود: يعنى، اينكه خدا به ياد نمازگزاران است مهم‌تر است از اينكه نمازگزاران از او ياد مى‌كنند، مگر نشنيدى كه فرمود:

(فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ‌)- مرا به ياد آوريد تا شما را به ياد آورم ؟[5].

مؤلف: اين يكى از همان چند معنايى است كه در ذيل آيه شريفه نقل كرديم.

و در تفسير نور الثقلين از مجمع البيان نقل كرده كه گفته است: اصحاب ما اماميه از امام صادق (ع) روايت كرده‌اند، كه فرمود: منظور از ذكر اللَّه ياد خدا است، در هنگام برخورد به حلال و حرام او، (يعنى در برابر حلالش شكر گفتن، و از حرامش پرهيز كردن)[6].

و در همان كتاب از معاذ بن جبل روايت كرده كه گفت: من از رسول خدا 6 پرسيدم كدام يك از اعمال محبوب‌ترين عمل نزد خدا است؟ فرمود:

اينكه بميرى در حالى كه زبانت از ذكر خداى عز و جل تر باشد[7].

[1] مجمع البيان، ج 8، ص 289.

[2] الدر المنثور، ج 5، ص 146.

[3] ( 3 و 4) مجمع البيان، ج 8، ص 285.

[4] ( 3 و 4) مجمع البيان، ج 8، ص 285.

[5] تفسير قمى، ج 2، ص 150.

[6] ( 6 و 7) تفسير نور الثقلين، ج 4، ص 162.

[7] ( 6 و 7) تفسير نور الثقلين، ج 4، ص 162.