فراهم مى‌كند، و به همين بيان وجه اتصال آيه به ما قبل كه فرمود:(وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ ...)، كه باز به حقيقت دعوتش اشعار دارد، معلوم مى‌شود.

پس جمله‌( إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ يَقُصُّ عَلى‌ بَنِي إِسْرائِيلَ أَكْثَرَ الَّذِي هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ‌)- اين قرآن براى بنى اسرائيل بيشتر آن مسائلى كه مورد اختلافشان است بيان مى‌كند ، به داستانهايى از قصص انبياء اشاره مى‌كند و حق را در آنچه كه در آن اختلاف مى‌كنند بيان مى‌نمايد و يكى از آن داستانها داستان مسيح (ع) است، كه حق مطلب را در آن معارف و احكام كه مورد اختلافشان بود بيان مى‌كند.

و اينكه فرمود:(وَ إِنَّهُ لَهُدىً وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ) به اين معنا اشاره مى‌كند كه با اين داستانها كه بر بنى اسرائيل مى‌خواند، مؤمنين را به سوى حق هدايت مى‌كند و نيز رحمتى است براى آنان كه دلهايشان را آرامش مى‌دهد و به اين وسيله ايمان را هم در دلهايشان ريشه دار و ثابت مى‌كند.

و اينكه فرمود:(إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُمْ بِحُكْمِهِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْعَلِيمُ) اشاره است به اينكه قضاء و داورى ميان آنان با خداست، پس همان خدا پروردگار اوست كه عزيز است، يعنى كسى است كه هيچگاه مغلوب نمى‌شود و عليم است، يعنى هرگز جهل و خطاء در حكمش راه ندارد، پس اوست كه با حكم خود در بين آنان قضاوت مى‌كند، پس بايد كه دل رسول خدا 6 به قضاء پروردگار عزيز و عليمش راضى شود و امر را به او محول نمايد، هم چنان كه جا دارد عين اين رفتار را در حق مشركين داشته باشد، نه اينكه از شرك و كفر آنان و از مكر و حيله ايشان اندوهناك و دلتنگ شود.

(فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ) اين جمله تفريع و نتيجه‌گيرى است از مجموع چند امرى كه به رسول خدا 6 در خصوص شرك مشركين و اختلاف بنى اسرائيل فرمود و معنايش اين است كه امر همه آنان محول به خداى تعالى است، نه به تو، پس بايد كه تو او را وكيل بگيرى، كه او كافى تو است و بايد كه از هيچ چيز نترسى كه تو در امنيتى از حق هستى.

(إِنَّكَ لا تُسْمِعُ الْمَوْتى‌ وَ لا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعاءَ إِذا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ وَ ما أَنْتَ بِهادِي الْعُمْيِ عَنْ ضَلالَتِهِمْ إِنْ تُسْمِعُ إِلَّا مَنْ يُؤْمِنُ بِآياتِنا فَهُمْ مُسْلِمُونَ) اين جمله، امر به توكل در آيه قبل را تعليل مى‌كند و مى‌فرمايد كه ما تو را در مساله ايمان و كفر مردم، امر به توكل بر خدا كرديم و اين بدان جهت است كه ايشان مرده‌اند و در طاقت تو نيست كه دعوتت را به مردگان بشنوانى، زيرا كه ايشان كرند و نمى‌شنوند و كورند و