مردم را بشارت و انذار دهد و به همين منظور، مختصرى از داستان‌هاى موسى، داود، سليمان، صالح و لوط (ع) را به عنوان شاهد ذكر نموده و در دنبال آن پاره‌اى از اصول معارف مانند وحدانيت خداى تعالى در ربوبيت و مانند معاد را ذكر نموده است.

(تِلْكَ آياتُ الْقُرْآنِ وَ كِتابٍ مُبِينٍ) اشاره به تلك- همانطور كه در اول سوره شعراء گفتيم- اشاره به آيات سوره است، آياتى كه بعدا نازل مى‌شود، و آياتى كه قبلا نازل شده، و تعبير به لفظ تلك كه مخصوص اشاره به دور است براى اين است كه به رفعت قدر و بلندى مرتبه آن آيات نيز اشاره كرده باشد.

كلمه قرآن اسم كتاب است و اگر آن را قرآن ناميده بدين جهت است كه خواندنى است و كلمه مبين از إبانه به معناى اظهار است، و اگر كلمه كتاب را نكره آورد و نفرمود و الكتاب المبين براى اين بوده كه عظمت آن را برساند (چون نكره آوردن اسم، گاهى تفخيم و تعظيم را مى‌رساند)، و معناى جمله مورد بحث اين است كه اين آيات رفيع القدر و عظيم المنزله كه ما نازل مى‌كنيم آيات كتابى است خواندنى و عظيم الشان، كتابى كه مقاصد خود را روشن مى‌كند و ابهام و پيچيدگى ندارد.

در مجمع البيان گفته: اگر آيات را به دو صفت قرآن و كتاب توصيف كرد، براى اين بود كه بفهماند همانطور كه با خواندن، ظاهر مى‌شود با نوشتن نيز ظاهر مى‌شود، و خلاصه به منزله ناطقى است كه معارف را آن هم از دو طريق خواندن و نوشتن بيان مى‌كند و اگر آن را با كلمه مبين توصيف كرد، براى اين بود كه آن را به ناطقى تشبيه كرده باشد كه روشن سخن مى‌گويد[1].

(هُدىً وَ بُشْرى‌ لِلْمُؤْمِنِينَ) دو مصدر هدى و بشرى يا به معناى اسم فاعلند، و يا اگر همان معناى مصدرى مراد باشد به منظور مبالغه به اين تعبير آورده شده‌اند و معناى جمله اين است كه: اين كتاب مبين براى مؤمنين بسيار هدايت كننده و بشارت دهنده است.

(الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ ...) مقصود از ذكر نماز و زكات، ذكر نمونه‌اى از اعمال صالح است و اگر از ميان اعمال صالحه اين دو را نام مى‌برد، چون اين دو هر يك در باب خود ركن هستند، نماز در عبادتهاى‌

[1] مجمع البيان، ج 7، ص 210.