(فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِينٍ) در مفردات مى‌گويد: غمرة آب زياد است كه بستر آن پيدا نباشد، و اين چنين آبى مثل شده براى جهالتى كه صاحبش را فرا گرفته باشد[1]. در اين آيه تهديدى است به عذاب. قبلا هم اشاره شد كه يكى از سنت‌هاى خداى تعالى مجازات به عذاب بعد از تكذيب رسالت است، و اگر كلمه حين را نكره آورده براى اشاره به اين است كه عذاب موعود ناگهانى و بى خبر مى‌رسد.

بحث روايتى [ (رواياتى در ذيل برخى آيات گذشته)]

در نهج البلاغه فرموده: اى مردم! خداوند شما را از اينكه به شما جور كند ايمنى داده، ولى از اينكه امتحانتان كند ايمنى نداده و حتما امتحانتان مى‌كند، هم چنان كه فرموده:(إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ وَ إِنْ كُنَّا لَمُبْتَلِينَ)[2].

و در تفسير قمى در روايت ابى الجارود، از امام باقر (ع) آمده كه در تفسير(فَجَعَلْناهُمْ غُثاءً) فرموده: غثاء گياهان خشكيده و پوسيده است‌[3].

و در همان كتاب در ذيل جمله‌(إِلى‌ رَبْوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعِينٍ) گفته كه امام فرموده:

مقصود از ربوة شهر حيره، و مقصود از(ذاتِ قَرارٍ وَ مَعِينٍ) شهر كوفه است‌[4].

و در مجمع البيان در ذيل جمله‌(آوَيْناهُما إِلى‌ رَبْوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعِينٍ) نقل مى‌كند كه گفته شده: حيره كوفه و پيرامون آن است. و مقصود از قرار مسجد كوفه، و از معين آب فرات است. و گوينده مطلب را به امام باقر و صادق (ع) نسبت داده‌[5].

مؤلف: در الدر المنثور[6] هم از ابن عساكر، از ابى امامه، از رسول خدا 6 روايت آورده كه فرموده: ربوة دمشق شام است. و نيز از ابن عساكر و غير او، از مرة بهزى، روايت كرده كه رسول خدا 6 فرموده: ربوة رملة است. و همه اين روايات سهمى از ضعف دارند.

[1] مفردات راغب، ماده غمر .

[2] نهج البلاغه صبحى صالح، ص 150 خطبه 103.

[3] ( 3 و 4) تفسير قمى، ج 2، ص 91.

[4] ( 3 و 4) تفسير قمى، ج 2، ص 91.

[5] مجمع البيان، ج 7، ص 108.

[6] الدر المنثور، ج 5، ص 10.