از شما براى پيغمبرى خود مزدى نمى‌خواهم كه مزد من به عهده پروردگار جهانيان است (180).

پيمانه را تمام دهيد (و كم‌فروشى نكنيد) و مردم را به خسارت نيندازيد (181).

و با ترازوى درست، وزن كنيد (182).

و چيزهاى مردم را كم ندهيد و در اين سرزمين به فساد مكوشيد (183).

و از آنكه شما و مردم گذشته را آفريده است بترسيد (184).

گفتند: حقا كه تو جادو زده‌اى (185).

تو جز بشرى مانند ما نيستى و ما ترا دروغگو مى‌پنداريم (186).

اگر راست مى‌گويى پاره‌اى از آسمان را روى ما بينداز (187).

گفت: پروردگارم به اعمالى كه مى‌كنيد داناتر است (188).

پس دروغگويش شمردند و به عذاب روز ابر (آتشبار) دچار شدند كه عذاب روزى بزرگ بود (189).

كه در اين عبرتى است ولى بيشترشان ايمان آور نبودند (190).

و پروردگارت نيرومند و رحيم است (191).

بيان آيات [اشاره به اينكه اصحاب اينكه چه كسانى بوده‌اند]

در اين آيات، اجمالى از داستان شعيب (ع) كه يكى از پيامبران عرب است ذكر كرده و اين داستان آخرى از هفت داستانى است كه در اين سوره آمده.

( كَذَّبَ أَصْحابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ‌) ...(رَبِّ الْعالَمِينَ ) كلمه ايكه به معناى بيشه‌اى است كه درختان تو درهمى داشته باشد. بعضى‌[1] گفته‌اند اين بيشه جنگلى بوده در نزديكيهاى مدين كه طايفه‌اى در آن زندگى مى‌كرده‌اند و از جمله پيامبرانى كه به سويشان مبعوث شده شعيب (ع) بوده، وى اهل آن محل نبوده است و با مردمش بيگانه بوده، به دليل اينكه در اين داستان مانند داستانهاى قبل، پيغمبر مورد بحث را برادر آن قوم نخوانده و نفرموده اخوهم شعيب به خلاف هود و صالح كه هم وطن با قوم خود بوده‌اند، و هم چنين لوط كه از راه مصاهره و سببى فاميل قوم خود بود و لذا درباره اين سه تن فرموده: اخوهم هود و اخوهم صالح و اخوهم لوط تفسير بقيه الفاظ آيه گذشت.

[1] تفسير شريف لاهيجى، ج 3، ص 393.