بدان جهت است كه بقيه قوم نيز مقصر بودند، چون به عمل آن يك نفر رضايت داشتند. و امير المؤمنين (ع) در نهج البلاغه فرموده: اى مردم دو چيز همه مردم را در يك عمل خير و يك عمل زشت جمع مى‌كند، به طورى كه يك عمل، عمل همه محسوب مى‌شود، اول رضايت، و دوم نارضايى، هم چنان كه ناقه صالح را بيش از يك نفر پى نكرد، ولى خداى تعالى عذاب را بر همه قوم نازل كرد، چون همه به عمل آن يك نفر راضى بودند.

و اينكه فرمود:(فَأَصْبَحُوا نادِمِينَ) شايد ندامتشان هنگامى بوده كه آثار عذاب را مشاهده كردند و گر نه بعد از كشتن ناقه تازه از در تعجيز و استهزاء به صالح مى‌گفتند:(يا صالِحُ ائْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ)[1].

( فَأَخَذَهُمُ الْعَذابُ‌) ...(الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ) لام العذاب ، لام عهد است، يعنى آن عذاب موعود، ايشان را گرفت، چون از آيات سوره هود بر مى‌آيد كه صالح (ع) ايشان را وعده نزول عذابى داده بود، كه بعد از سه روز مى‌رسد. و بقيه الفاظ آيه روشن است.

[1] اى صالح! اگر از مرسلين هستى، بياور آن عذابى را كه ما را بدان تهديد مى‌كردى. سوره اعراف، آيه 77.