(إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ) يعنى من براى شما رسولى از ناحيه پروردگارتان و امينى بر رسالت او هستم، به شما ابلاغ نمى‌كنم مگر آنچه كه پروردگارم مامورم كرده و از شما خواسته است، و به همين جهت جمله‌(فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ) را بر آن متفرع كرد، آن گاه دستورشان داد تا اطاعتش كنند، چون اطاعت او اطاعت خدا است‌(وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلى‌ رَبِّ الْعالَمِينَ) اين جمله در سياق اين است كه بفهماند من به مزد دنيوى طمع ندارم، ولى به اين عبارت فرموده كه از شما مزدى در خواست نمى‌كنم و با اين تعبير فهمانده كه به جز خيرخواهى منظورى ندارد و آنچه كه ايشان را بدان دعوت مى‌كند به خير خود ايشان است و در آن خيانت و نيرنگى هم نمى‌كند، خوب، وقتى چنين است بايد در آنچه امرشان مى‌كند اطاعتش كنند، و به همين جهت در اينجا نيز جمله:(فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ) را بر آن متفرع نمود.

و اگر در جمله‌(إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلى‌ رَبِّ الْعالَمِينَ) به جاى نام جلاله اللَّه نام رب العالمين را آورد، براى اين است كه بر مساله توحيد صريحتر دلالت كند، چون مشركين خداى تعالى را معبود عالم آلهه مى‌دانستند و معتقد بودند كه براى هر عالمى الهى جداگانه هست، كه آن را به جاى خدا مى‌پرستيدند. بنا بر اين، در برابر اينان بايد اين معنا را اثبات كرد كه:

خداى تعالى رب همه عوالم است و غير از خداى تعالى هيچ اله ديگرى نيست.

(فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ) در سابق وجه تكرار اين جمله گذشت و بنا بر آن وجه در مورد بحث مى‌فهماند كه هر يك از امانت و نخواستن مزد، سببى جداگانه و مستقل است براى وجوب اطاعت آن جناب بر مردم.

[در گفتگوى نوح 7 با قوم خود، آنان ايمان آوردن افراد بى مال و مكنت به او را بر او خرده مى‌گيرند]

(قالُوا أَ نُؤْمِنُ لَكَ وَ اتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ) كلمه ارذلون جمع مصحح أرذل است و ارذل اسم تفضيل از رذالت است. و رذالت به معناى پستى و دنائت است. مقصود مردم از اينكه به نوح (ع) گفتند:

پيروان تو افراد پستند، اين بوده كه شغل پست و كارهاى كوچك دارند، و لذا آن جناب پاسخشان داد به اينكه:(وَ ما عِلْمِي بِما كانُوا يَعْمَلُونَ).

و ظاهرا قوم نوح (ع) ملاك شرافت و احترام را اموال و فرزندان و پيروان بيشتر مى‌دانستند، هم چنان كه از دعاى نوح (ع) كه عرضه داشت‌(: رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَ اتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مالُهُ وَ وَلَدُهُ إِلَّا خَساراً )[1]، اين معنا به خوبى بر مى‌آيد، يعنى‌

[1] پروردگارا آنان سر از فرمان من برتافتند، و كسى را پيروى كردند كه زيادى مال و فرزندانش جز بر خسرانش نمى‌افزايد. سوره نوح، آيه 21.