مى‌كند به سرنوشتى كه امتهاى گذشته به خاطر تكذيب پيغمبرشان دچار شدند. مؤيد اين معنا اين است كه در آغاز نقل داستان ابراهيم (ع) فرمود: (وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ‌)- داستان ابراهيم را بر ايشان بخوان .

( وَ إِذْ نادى‌ رَبُّكَ مُوسى‌) ...(أَ لا يَتَّقُونَ ) يعنى بياد آر زمانى را كه پروردگارت موسى را ندا در داد و او را به رسالت به سوى فرعون مبعوث فرمود، تا بنى اسرائيل را از چنگ وى برهاند (به تفصيلى كه در سوره طه و غير آن گذشت).

جمله‌(أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ) نوعى تفسير است براى ندا و مى‌رساند كه آن ندا چه بوده و اگر نخست فرمود: اينكه نزد قوم ستمكار بروى و سپس آن قوم را به قوم فرعون تفسير كرد، براى اين بود كه به حكمت اين ماموريت كه شرك ايشان و ظلمى بود كه نسبت به بنى اسرائيل روا مى‌داشتند- كه تفصيلش در سوره طه از آيه‌( اذْهَبا إِلى‌ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى‌) ...(فَأْتِياهُ فَقُولا إِنَّا رَسُولا رَبِّكَ فَأَرْسِلْ مَعَنا بَنِي إِسْرائِيلَ وَ لا تُعَذِّبْهُمْ )[1] آمده- اشاره كند.

و جمله‌( أَ لا يَتَّقُونَ‌)- چرا به تقوى نمى‌گرايند - به صيغه غيبت- توبيخى است غيابى كه خداى تعالى از ايشان كرده و چون اين توبيخ در روز انعقاد رسالت موسى واقع شده، اين معنا را مى‌دهد كه اى موسى به ايشان بگو: پروردگار من شما را توبيخ مى‌كند به اينكه راه تقوى را ترك كرده‌ايد، و مى‌فرمايد:(أَ لا يَتَّقُونَ).

(قالَ رَبِّ إِنِّي أَخافُ أَنْ يُكَذِّبُونِ وَ يَضِيقُ صَدْرِي وَ لا يَنْطَلِقُ لِسانِي فَأَرْسِلْ إِلى‌ هارُونَ) در مجمع البيان گفته: كلمه خوف به معناى آن حالت ناراحتى و اضطراب درونى است كه در هنگام توقع و احتمال ضرر به آدمى دست مى‌دهد و نقيض آن حالت، امن است كه به معناى آرامش و سكون نفس است نسبت به اينكه نفعش خالص و آميخته با ضرر نيست و ضرر آن را تهديد نمى‌كند[2] و بيشتر موارد اطلاق خوف در مورد احساس شر است، مواردى كه آدمى را وادار مى‌كند به اينكه برخيزد و براى جلوگيرى از آن شر، ابتكارى كند، هر چند كه در دل اضطرابى پيدا نشود، به خلاف خشيت كه آن مخصوص مواردى است‌

[1] برويد به سوى فرعون كه او به راه كفر و طغيان شتافته است ... هر دو به جانب فرعون رفته بگوييد كه ما دو رسول پروردگار توايم پس بنى اسرائيل را با ما بفرست و آنها را عذاب منما. سوره طه، آيه 43- 47.

[2] مجمع البيان، ج 7، ص 186.