نمى‌افتد[1].

و مراد بندگان رحمان، از اينكه در دعاى خود در خواست مى‌كنند به اينكه همسران و ذريه‌هايشان قرة عين ايشان باشد، اين است كه: موفق به طاعت خدا و اجتناب از معصيت او شوند و در نتيجه از عمل صالح آنان، چشم ايشان روشن گردد. و اين دعا مى‌رساند كه بندگان رحمان غير از اين، ديگر حاجتى ندارند. و نيز مى‌رساند كه بندگان رحمان اهل حقند و پيروى هواى نفس نمى‌كنند، (زيرا هر همسر و هر ذريه‌اى را دوست نمى‌دارند، بلكه آن همسر و ذريه را دوست مى‌دارند كه بنده خدا باشند).

[معناى اينكه ايشان از خداوند مى‌خواهند: ما را براى متقين امام قرار بده ]

(وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِينَ إِماماً)- يعنى ما را توفيق ده تا در راه انجام خيرات و به دست آوردن رحمتت از يكديگر سبقت گيريم، در نتيجه ديگران كه دوستدار تقوايند از ما بياموزند و ما را پيروى كنند، هم چنان كه قرآن كريم درباره ايشان فرموده:(فَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ)[2] و نيز فرموده:(سابِقُوا إِلى‌ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَ جَنَّةٍ)[3] و نيز فرموده:(وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ)[4].

و گويا مراد از دعاى مورد بحث، اين است كه: بندگان رحمان همه در صف واحدى باشند، مقدم بر صف ساير متقين. و به همين جهت كلمه امام را مفرد آورد و نفرمود: و اجعلنا للمتقين ائمة .

بعضى‌[5] از مفسرين گفته‌اند: مفرد آوردن كلمه مذكور از اين جهت بوده كه اين كلمه هم در يك نفر و هم در جمع، مفرد مى‌آيد. بعضى‌[6] ديگر گفته‌اند: إمام در اينجا، جمع آم به معناى قاصد است، هم چنان كه كلمه صيام جمع صائم مى‌آيد و معناى آيه اين است كه: خدايا ما را قاصدين متقين قرار ده تا همواره ايشان را قصد كنيم، و به ايشان اقتدا نماييم، هم چنان كه اهل بيت (ع) آيه را و اجعل لنا من المتقين اماما قرائت كرده‌اند.

(أُوْلئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِما صَبَرُوا وَ يُلَقَّوْنَ فِيها تَحِيَّةً وَ سَلاماً خالِدِينَ فِيها حَسُنَتْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقاماً) كلمه غرفة به طورى كه گفته‌اند به معناى بنايى است كه بالاى بناى ديگر واقع‌

[1] مفردات راغب، ماده قر .

[2] پس بشتابيد به سوى خيرات. سوره بقره، آيه 148.

[3] به سوى آمرزش پروردگارتان و بهشت بشتابيد. سوره حديد، آيه 21.

[4] و پيشى‌گيرندگان، همان پيشى گيرندگان، مقربين درگاهند. سوره واقعه، آيه 11.

[5] ( 5 و 6) جامع لاحكام القرآن، ج 13، ص 83.

[6] ( 5 و 6) جامع لاحكام القرآن، ج 13، ص 83.