و در تفسير قمى در ذيل آيه‌(أَ لَمْ تَرَ إِلى‌ رَبِّكَ كَيْفَ مَدَّ الظِّلَّ) از ابى الجارود از امام باقر (ع) روايت كرده كه فرمود: ظل عبارت است از ما بين طلوع فجر و طلوع آفتاب‌[1].

و در مجمع البيان در ذيل آيه‌(وَ هُوَ الَّذِي خَلَقَ مِنَ الْماءِ ...) از ابن سيرين روايت كرده كه گفت: اين آيه در خصوص رسول خدا 6 و على بن ابى طالب نازل شده كه دخترش فاطمه را به آن جناب تزويج كرد، پس على پسر عموى او و شوهر دختر اوست كه هم نسب اوست و هم داماد او[2].

و در الدر المنثور است كه ابن جرير و ابن مردويه از ابن عباس روايت كرده كه در ذيل جمله‌(وَ كانَ الْكافِرُ عَلى‌ رَبِّهِ ظَهِيراً) گفته است: مقصود از اين كافر ابا الحكم است كه رسول خدا 6 وى را ابو جهل نام نهاد[3].

مؤلف: اين دو روايت به جرى و تطبيق يكى از مصاديق بر عموم آيه، شبيه‌تر به نظر مى‌رسد.

و در تفسير قمى در روايت ابى الجارود از امام باقر (ع) در ذيل آيه‌(تَبارَكَ الَّذِي جَعَلَ فِي السَّماءِ بُرُوجاً) آمده كه: بروج عبارت است از ستارگان و از اين ستارگان آن چند برجى كه مربوط به سه ماه بهار است: حمل و ثور و جوزاء است و آنكه مربوط به سه ماهه تابستان است: سرطان و اسد و سبله است و آنكه مربوط به سه ماهه پائيز است: ميزان و عقرب و قوس است، و آنكه مربوط به سه ماهه زمستان است:

جدى و دلو و حوت است كه مجموعا دوازده برج مى‌شود[4].

و در كتاب فقيه از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: هر چه در شب از تو فوت شد قضايش را در روز به جاى آر هم چنان كه خداى تعالى فرمود:(وَ هُوَ الَّذِي جَعَلَ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ خِلْفَةً لِمَنْ أَرادَ أَنْ يَذَّكَّرَ أَوْ أَرادَ شُكُوراً) يعنى هر كس كه بخواهد مى‌تواند آنچه در شب از او فوت شده در روز قضاء كند و آنچه در روز از او فوت شده در شب به جاى آورد[5].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 115.

[2] مجمع البيان، ج 7، ص 175.

[3] الدر المنثور، ج 5، ص 74.

[4] تفسير قمى، ج 2، ص 115 و 116.

[5] من لا يحضره الفقيه، ط بيروت، ج 1، ص 315، ح 1.