نتيجه اين يادآورى هم، ايمان به خداست.

و نيز به دست مى‌آيد كه منظور از شكور آن عمل و قولى است كه ثناى بر خدا را برساند، ثناى بر آن نعمت‌هاى جميلى كه ارزانى داشته و اين عمل و قول، قهرا بر عبادت و اعمال صالح او منطبق مى‌شود. (چون عمل و قولى كه حمد و ثناى خدا باشد جز عبادت و اعمال صالح نمى‌تواند چيز ديگرى باشد).

بنا بر اين، آيه شريفه در مقام اعتزاز و يا امتنان است، امتنان به اين منت كه شب و روز را طورى قرار داده كه هر يك پشت سر ديگرى درآيد تا اگر كسى در يكى از اين دو زمان ايمان به خدا از او فوت شد در زمان بعدى آن را تدارك كند و اگر كسى در يكى از اين دو موفق به عبادت خدا و هر عمل صالح ديگر نشد در زمان بعدى آن را تلافى نمايد.

اين آن معنايى است كه آيه شريفه آن را افاده مى‌كند و در عين حال ارتباط و اتصالش به آيه قبل نيز محفوظ است، چون در آيه قبل يعنى آيه‌(وَ جَعَلَ فِيها سِراجاً وَ قَمَراً مُنِيراً) فرمود:

خدا با شهاب ثاقبش نمى‌گذارد شيطانهاى متكبر به ساحت قربش نزديك شوند و در اين آيه مى‌فرمايد: در عين حال بندگانش را از تقرب به درگاهش مانع نمى‌شود، و از اينكه به نور او استضائه كنند جلوگيرى نمى‌كند و به همين جهت شب و روز را پشت سر هم قرار داد تا اگر يكى از بندگانش در يكى از اين دو زمان به درگاه پروردگارش تقرب نجسته باشد، در زمان ديگر تقرب بجويد.

بعضى‌[1] از مفسرين تذكر در آيه مورد بحث را به نمازهاى واجب، و شكورا را به نمازهاى مستحبى تفسير كرده‌اند و آيه شريفه قابل انطباق بر اين دو معنا هست هر چند كه متعين در آن دو به تنهايى نيست.

بحث روايتى [ (رواياتى در ذيل برخى آيات گذشته)]

در الدر المنثور است كه طبرانى از ابى امامه در تفسير آيه‌(أَ رَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ) نقل كرده كه گفت رسول خدا 6 فرمود: در زير سايه آسمان هيچ معبودى دروغين نزد خدا بزرگتر از هواى نفس و پيروى آن نيست‌[2].

[1] مجمع البيان، ج 7، ص 178.

[2] الدر المنثور، ج 5، ص 72.