نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 15 صفحه : 264
و ثانيا نسبت بوار و شقاوت، به ذوات اشياء
دادن منافى با حقيقتى است كه همه عقلا به حكم فطرتشان بر آن اتفاق دارند، و آن اين
است كه تعليم و تربيت مؤثرند و حس و تجربه هم مؤيد اين حكم فطرتند، و اين نسبت، هم
با جبر مناقض و ناسازگار است و هم با اختيار.
اما ناسازگارىاش با قول به اختيار كه روشن است، (زيرا
كسى كه ذاتش شقى خلق شده شقاوت اختيارىاش نيست)، و اما ناسازگارىاش با قول
به جبر ، براى اينكه جبرى مذهب علت تامه را تنها خدا مىداند، و اين قسم عليت
را از هر چيز ديگرى نفى مىكند و در اين تفسير ذوات مشركين نيز علت تامه شقاوت
معرفى شده، و نيز اين نسبت مناقض است با اين مطلب كه ذوات و ماهيات موجودات اقتضاء
هر چيزى را دارد، چون در اين نسبت اقتضاء سعادت از ذوات مشركين نفى شده.
و ثالثا در اين تفسير در معناى قضاء از جهت متعلق آن خلط شده، زيرا
حتمى بودن قضاء باعث نمىشود كه عملى كه متعلق به آن است از اختيار خارج شده و
اجبارى شود، چون فعلى كه قضاء بر آن رانده شده، قضاء به آن فعل با حدودش رانده
شده، و حدود آن اين است كه به اختيار از فاعل سر بزند، و خلاصه قضاى رانده شده كه
فعل مذكور با حفظ اختيار از فاعل صادر شود، پس همان طور كه قضاء صدور آن را تاكيد،
و حتمى مىكند اختياريتش را نيز حتمى مىكند، نه اينكه وصف اختياريت را از آن سلب
نمايد.
و رابعا اينكه گفتند: مضل حقيقى خدا است و اگر معبودها آن را
به خود كفار نسبت دادند، براى رعايت ادب بوده، و نيز اينكه در جاى ديگر تصريح كردهاند
به اينكه:
معاصى و اعمال قبيح و شنيع و فجايع شرم آور مردم همه منسوب به خدا
است، و اگر به مردم نسبت مىدهيم به خاطر رعايت ادب است سخنى است متناقض،
براى اينكه ادب همان طور كه بحث مفصل آن در جلد ششم اين كتاب گذشت عبارت است از
اينكه عملى كه انجام مىشود به صورت و هياتى زيبا كه سزاوار باشد انجام شود، و به
عبارت ديگر ادب عبارت است از ظرافت فعل، و اگر بنا به گفته اين مفسرين حق صريح در
فعل زشت اين باشد كه فعل خدا است، و غير از خدا كسى (حتى فاعلش) در آن شركت ندارد،
در اين صورت نسبت دادنش (به قول نامبردگان به منظور ادب) به غير خداى سبحان نسبتى
است باطل و غير حق، و افتراء و مخالف با واقع، و در اين صورت از نامبردگان
مىپرسيم اين چه ادب جميلى است كه حق صريح را باطل نموده، باطلى را احياء كنيم؟ و
اين چه ظرافت و چه لطفى است كه مرتكب دروغ و افتراء شده كارى را به غير كنندهاش
نسبت دهيم؟.
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 15 صفحه : 264